Morgunn - 01.12.1954, Blaðsíða 32

110
MORGUNN
landinu. Ég var flutt úr svefnherbergi mínu í svefnher-
bergi foreldra minna á neðri hæð hússins. Þar sat ég í stól
og var vafin í sjöl. Þá heyrði ég og sá engil standa við
hægri hlið mína — og ég held, að þessi engilmynd, sem
andi birtist mér í, hafi verið veruleiki. Ég sá þetta svo
glöggt, að ég hefði getað teiknað myndina. Greinilega
sagði þessi háleita vera við mig: „Vertu ekki hrædd, þú
átt ekki að deyja“.
Þetta kom eins og svar við innri ótta, sem ég bar, því
að ég hafði heyrt talað um mörg börn, sem höfðu dáið úr
veikinni.
Sjúkdómurinn leiddi mig nær dauðanum. Móðir mín var
örvílnuð. Ég var elzt dætra hennar. En hverju sinni, sem
hún beygði sig niður að mér til að gefa mér meðalið, heyrði
hún mig segja: „Mamma, þú mátt ekki vera hrædd, ég
dey ekki“.
En einn daginn sagði læknirinn: „Nú getur ekkert
bjargað henni, hún hlýtur að deyja í nótt“.
Þá gekk móðir mín fram fyrir auglit Guðs og hún var
máldjörf við skapara sinn: „Ég hef annazt öll börnin mín,
sem þú gafst mér, eins vel og ég hafði nokkra krafta til,
en takirðu hana frá mér, verður þú að taka mig líka, því
að þá get ég ekki meira“. En þegar móðir mín kom aftur
að sjúkrabeði mínu, þótti henni sem heyrði hún Guð tala
í sótthitaorðum mínum: „Þú mátt ekki vera hrædd, hún
deyr ekki“.
Og ég lifði, og ég trúi því, að háleita veran, sem birtist
mér í engilslíki, hafi verið sendiboði Guðs, sem kom í tæka
tíð til að halda uppi viðnámsþreki margreyndrar móður
minnar.
Þegar ég komst næst í samband við andaheiminn, fékk
það mér hræðslu. Og það er í eina skiptið, sem ég hef orðið
hrædd við boðbera frá öðrum heimi.
Mánuðum saman stundaði égsjúkan bróður minn. Hann
vissi, og ég vissi, að hann gat ekki lifað, og við töluðum
saman um líf og dauða, og við gerðum þann samning með