Morgunn - 01.12.1954, Side 57

MORGUNN
135
lífsrásin á jörðunni, dauðinn, lífið, sem var fram undan,
allt virtist mér þetta hafa þýðingu og tilgang, allt virtist
mér þetta vera samræmisfullt, eðlilegt, en umfram allt:
ég skynjaði góðvild á bak við þetta allt“.
Mér þykir þessi vitnisburður manns, sem ekki hafði
hugsað um þessa hluti áður, harla merkilegur. Og nú ætla
ég að bæta við öðrum vitnisburði frá hjúkrunarkonu, sem
stundaði konu nokkra, mjög örðuga í skapsmunum og trú-
lausa. Við skulum kalla hana frú X. Hér er ekki rúm til að
birta frásöguna alla, ég ætla þess vegna að gera útdrátt
úr henni.
Þessi kona hafði valdið hjúkrunarfólkinu og öðrum
ttiiklum erfiðleikum, og þegar henni var ljóst, að dauðinn
væri fram undan, sagði hún mjög reiðilega: „Hvers vegna
verð ég að deyja? Þessi og þessi kona er ekki líkt því eins
góð og samvizkusöm húsmóðir og ég er. Ég hef annazt
eiginmanninn minn og litla drenginn minn, ég hef haldið
húsinu mínu hreinu. Hvers vegna má ég ekki lifa? Þetta
er grimmdarfullt af Guði. Ég vil ekki heyra neinar bænir
fluttar hér, og þótt presturinn komi, vil ég ekki sjá hann“.
Hjúkrunarkonan segir: „Ég var ráðþrota. Ég sárkenndi
i brjósti um hana“. Og svo dó sjúklingurinn. Hjúkrunar-
konan segir því næst þannig frá: „Ég ætla ekki að dvelja
við andlátseinkennin, þau voru öll komin fram. Ég lokaði
augum frú X., krosslagði hendur hennar á brjóstinu, lag-
aði línlökin og gekk svo að opnum glugganum. Ég stóð þar
1 tvær til þrjár mínútur. Þegar ég snéri aftur að líkinu, sá
eg óljósa drætti myndast í hálsvöðvunum. Ég sagði við
sJálfa mig, að þetta gæti ekki verið neitt, en á næsta
augnabliki sá ég, að varirnar bærðust örlítið. Mér brá illa,
en setti spíritus í skeiðarblað og lét það drjúpa inn fyrir
varirnar á frú X. Hún opnaði augun og með rómi, sem ég
hafði aldrei heyrt af vörum hennar áður, svo ósegjanlega
hátíðlega, sagði hún: „Ég var dáin, en nú er ég lifnuð
aftur“. Hún þagði augnablik og hélt svo áfram: „En nú
er ég búin að deyja. Ég sá englana, tveir þeirra voru hjá