Morgunn - 01.12.1954, Síða 36

114
MORGUNN
þess vegna, að nú er ég í tímabili, þar sem ég er gædd lif-
andi skyggni og miðilsgáfu.
Fyrir alllöngu dó einn ættingi minn, sem ég hafði haft
mestu mætur á. Ég var við útför hans og sat í kór kirkj-
unnar hjá fullorðnum börnum hans. Líkkistan var fagur-
lega skreytt blómum, og óperusöngvari söng.
Ég hóf upp höfuð mitt, og við hliðina á kistunni sá ég
framliðna manninn standa, dálítið hærri en hann var áður,
algerlega mannlegan, klæddan í bláan síðjakka, mjög bein-
an, og hann bar höfuðið hátt. Skyldi hann ætla að syngja
með? hugsaði ég. Hann hafði haft fallega söngrödd, sem
hann hafði haft ánægju af að beita. Eða stendur hann
þarna aðeins til að sjá, hverjir séu viðstaddir útförina?
Sýnin hvarf ekki eftir augnablik, ég horfði lengi á þetta.
En brátt varð sú breyting á, að hann breyttist úr blá-
klæddum manni í hvítklæddan mann. Hann hvarf ekki fyrr
en sonurinn gekk fram á gólfið til að þakka þeim, sem
komið höfðu að útförinni.
Ekkja hans var bæði veik og beygð af sorg. Hún syrgði
hann meira en orð fá lýst. Sem skrifmiðill hjálpaði ég
hjónunum til að ná sambandi hvoru við annað. Það varð
mikil hughreysting fyrir hana að fá að vita, að hann hafði
fengið lausn frá þjáningum sínum. Það er oft talað illa
um tengdamæður. En hér var það elskuleg tengdamóðir,
ásamt öðrum kærum ættingjum, sem tók á móti þessum
manni. Og hjá þeim fann hann sjálfan sig. Margt hefur
hann spaklega skrifað konunni sinni frá hinum heimin-
um. Frá honum hefur hún fengið uppörvun og viturlegar
ráðleggingar. Hann hefur ekki aðeins fullvissað hana um,
að þau fái síðar að sjást. Hann segir henni, að hann stefni
að því að hún fái að sjá hann. Eg sé hann. Og nú hefur
konan hans fengið að sjá hann líkamaðan hjá Einer Niel-
sen, danska miðlinum.
Ég lít svo á, að spíritisminn sá Guðsgjöf til mannanna.
Hann bindur mennina ekki við efnisheiminn, hann vekur
nýjar hugsanir. Jafnvel miðlinum er spíritisminn Guðs-