Morgunn - 01.06.1960, Síða 13

Einar H. Kvaran
Á minningcirfundi S.R.F.Í. í tilefni aldarafmælis hans.
★
„Lífið er mér dýrmætast af öllu“, — sagði Einar Kvar-
an, er Ríkisútvarpið bað hann að ávarpa þjóðina á 75.
afmælisdegi hans.
„Lífið er mér dýrmætast af öllu“, — með því að lesa
bækur hans og greinar í tímaritum er auðvelt að ganga
úr skugga um, að hann mælti þetta af heilum hug. Hann
átti ekki fyrst og fremst við eigið líf sitt. Hann var ekki
annað en einstaklingur í fylkingu milljónanna, sem sam-
ferða honum voru um jörðina, en samúð hans var svo
djúp, að fáir eða engir, sem á penna héldu á fslandi á
dögum hans, voru eins hljóðnæmir og hann á fótatak ann-
arra manna. í fárra manna sálum áttu örlög annarra
annan eins ómgrunn og í sálu hans. Bræðralagskenndin
var svo eindregin, að lífið, þetta stritandi mannkyn, þessir
stríðandi menn, lítilsgildir í vanmætti sínum, stórir á
þeim fáu augnablikum þegar sólblikin ljómuðu yfir sálum
þeirra, — var honum svo mikils virði, að annað hvarf
í skuggann.
Þegar miklir vitsmunir haldast í hendur við þennan
næmleika, verður maðurinn skáld.
Þessi ástríða var honum svo sterk, svo magnmikil, að
fyrir skáldritin, sem hann skóp, var hann nefndur „skáld
smælingjanna". Og það er óvíst, að um annan dóm yfir
ævistarfi hans hafi honum þótt vænna.
„Lífið er mér dýrmætast af öllu“, — vegna þess lagði
hann út á þá braut, sem mörgum þótti meira en vafasöm
til frama fyrir meira en hálfri öld, að kynna sér af ein-