Morgunn - 01.06.1961, Síða 21

M O R G U N N
15
amma móður minnar, og á sama hátt sagði mér söguna
sonardóttir hennar, frú Margrét Ólsen.
Grandvör kona hér í bænum fékkst við ósjálfráða skrift.
Henni kom mjög á óvart, er orðsendingar tóku að skrifast
hjá henni, er tjáðu sig vera frá Agnesi. Þvert ofan í það,
sem vitað var og geymzt hafði í sögu, var þarna stað-
hæft, að höfuðin væru grafin í Vatnsdalshólum en ekki í
Þingeyragarði. Vinnumaðurinn hefði orðið hræddur, er
hann tók ofan höfuðin, grafið þau á staðnum, og hefði
fum hans verið slíkt, að stöngin hefði brotnað og væru
fúabrotin enn í hauskúpu Agnesar.
Konan þekkti söguna um tiltektir gömlu húsfreyjunnar
á Þingeyrum, og var í algerri óvissu um þessar nýju stað-
hæfingar. En ábyggilegir menn gengu í málið, fóru til og
fundu á hinum tiltekna stað allt með þeim ummerkjum,
sem sagt hafði verið frá í ósjálfráðu skrifunum, jafnvel
fúna stangarbrotið í höfuðkúpu Agnesar.
Er hægt að skýra þetta sem fjarhrif frá lifandi jarð-
neskum manni. Er rétt að ætla undirvitund konunnar þá
hlutdeild, að vera höfundur eða uppgötvari alls þessa?
Þá er leitt að vera búinn slíkum hæfileika og kunna ekki
tök á að nota hann, eins og hann gæti orðið til margra
hluta gagnlegur! Á það ekki við hér, sem próf. Einar
Arnórsson ályktaði um sálrænu Ijósmyndirnar, að „hug-
myndir spíritistanna komast lang lengst í áttina til að
skýra þessi fyrirbrigði ?“
Þegar Sir Arthur Conan Doyle var á fyrirlestraferð um
Ástralíu, var honum sögð furðuleg saga, sem hann fékk
foreldrana til að votta að væri í alla staði rétt.
Tveir bræður drukknuðu í sjónum fyrir utan Sidney.
Foreldrarnir voru óhuggandi og leituðu til miðils. Annar
bróðirinn tjáði sig tala þar við foreldrana, talaði til þeirra
huggunarorðum, en sagði svo lágt, eins og hann vildi
naumast segja það: „Það kom illfiskur og gleypti hann
bróður minn“. Nokkru síðar gerðist það, að stór hákall