Morgunn - 01.06.1961, Qupperneq 81

MORGUNN
75
nefna skynjun mína að þessu sinni því nafni, að einhvers-
konar geislablik streymdi gegn um hluti þá, sem athygli
mín beindist að, engu líkara en efnið leystist sundur við
það að hugsun mín snerti það. Ég þekkti þarna líkama
minn í rúminu, horfði á hann frá hlið, form hans og lögun.
Æða- og tauganetið sá ég í stöðugri hreyfingu, líkt og sæg
eða hópa af lifandi, lýsandi eindum.
f herberginu var nú orðið dimmt, því að Ijósið frá
lampanum hafði ekki við sótkófinu, sem myndazt hafði.
Þrátt fyrir þetta sá ég hlutina, eða e. t. v. öllu fremur fos-
fórlitaða mynd þeirra, er virtist renna saman við veggi her-
bergisins. Ég komst nú að raun um, að mér var unnt að
sjá einstaka hluti í næstu herbergjum á sama hátt. Ég var
ekki lengur í líkama mínum, sem lá hreyfingarlaus í rúm-
inu. Ég var eins og áþreifanleg mynd eða svipmynd hugs-
unarinnar, sjálfstæð hugmynd, búin máttugleika til að fara
hvert sem vera skyldi um víðlendur jarðar, loft og lög,
hraðar en eldingin, eftir því sem hugur minn óskaði.
Ef ég segði: Ég fann að ég var frjáls, léttur, lifandi
ljósvaki, nægði þó ekkert þessara orða til þess að túlka
þá takmarkalausu frelsiskennd, sem fyllti huga minn. En
nú varð þessi tilfinning mér allt annað en þægileg. Ég
varð gripinn ósegjanlegri hugarkvöl. Ég fann með sjálfum
mér, að mér yrði unnt að öðlast frelsi með þeim hætti ein-
um, að ég gæti losað líkama minn úr því ástandi, sem hann
var kominn í. Löngun greip mig til að taka lampann upp og
opna gluggann. Ofur einfalt. En þetta var efnisræn athöfn,
sem mér var alveg um megn að framkvæma, því að mér
var ekki unnt að hreyfa líkama minn eða stjórna honum,
þótt ég hefði áður ímyndað mér, að ég gæti þetta með því
að einbeita huganum.
Nú kom mér allt í einu móðir mín í hug. Hún svaf í næsta
herbergi. Ég sá hana greinilega í gegn um vegginn, þar
sem hún hvíldi í værum blundi í rúmi sínu, en líkami henn-
ar virtist mér stafa frá sér ljósbliki, eins og geislandi fos-
fórbjarma. Mér virtist það mundi engum erfiðleikum