Morgunn - 01.12.1975, Síða 27

SVEPPURINN HELGI
129
á byrjunarstigi heyrðum við Senoru veifa ömium með reglu-
bundnum hætti. Þá hóf hún að raula lágt og óreglulega. En
brátt urðu setningarnar skýrari og atkvæði mynduðust og var
einna líkast því, að hver setning skærist gegn um myrkrið.
Smátt og smátt varð úr þessu heillegur söngur og lag, og
hljómaði það líkt og mjög forn hljómlist. Mér fannst þetta þá
hljóma líkt og afarforn messusöngur. Þegar leið á nóttina
skiptist dóttir hennar á við hana um að syngja. Þær sungu
mjög vel. Aldrei hátt, en eins og sá, sem valdið hefur. Það sem
þær sungu var ólýsanlega hjartnæmt og viðkvæmt, dásamlega
ferskt og lifandi. Það hafði aldrei hvarflað að mér hve við-
kvæmt og skáldlegt verkfæri Mixetecotungan gæti verið. Ef til
vill hefur þessi söngur hrifið mig svona fyrir áhrif sveppanna
að einhverju leyti, en sé svo, táknar það, að þeir valda engu síð-
ur ofheyrnum eu ofsýnum. Þareð við félagar erum ekki hljóm-
listarsérfræðingar vitum við ekki hvort söugvarnir voru að öllu
leyti evrópskir eða innlendir að uppruna. Annað veifið reis
söngurinn i hámark og hætti svo skyndilega, og þá hraut
Senoru af vörum orð, ofsaleg, snörp og hvöss, sem skárust
gegnum myrkrið eins og hnífur. Indíánarnir telja, að þetta sé
fyrir áhrif sveppanna, guð tali gegu um hana, svari þar vanda-
málum, sem fyrir hann hafi verið lögð af þátttakendum. Þetta
var blátt áfram véfrétt. Á köflum, sennilega svona hálftíma
fresti, voru stutt hlé, og hvíldist Senoran þá, en sumir kveiktu
sér í vindlingi.
Á einum stað í athöfninni, meðan dóttirin söng, stóð Senoran
upp' og hóf að dansa á dálitlu opnu svæði á gólfinu með stappi
og klappi. Ekki er okkur fullkunnugt um það, hvernig hún
framkvæmdi það, en klapp hennar og stapp var alltaf hreint
og taktfast. Að því er okkur er bezt kunnugt, þá notaði hún
engin tæki til þess, einungis hendur sínar, sem hún sló saman
eða ldappaði ef til vill á einhverja likamshluta. Klappið og
stappið hafði vissa hæð og var takturinn stundum mjög marg-
brotinn, en hljómstyrkui' og hraði var breytilegur. Eitt var
furðulegt við þessi hljóð, en það var það, að þau virtust koma
úr ólíklegustu áttum. Stundum virtist manni hljóðið myndast