Morgunn - 01.12.1975, Blaðsíða 34

136
MORGUNN
raununum, vill Puliarich fá annan mjög næman mann, til þess
aS gera tilraunir á þeim sameiginlega, honum og Harry Stone.
Og er nú leitað til hins fræga Peturs Hurkosar, og veitir hann
fúslega samþykki sitt.
Andrija Puharích lýsir Pétri Hurkos með þessum orðum:
„Hann er risavaxinn maður, sex fet og þrír þumlungar á
hæð og vegur á þriðja hundrað pund. Hann er fullur af krafti,
fjörí og sjálfstrausti. Hann er algjör andstæða Harrys, sem er
veikbyggður, hlédrægur og innhverfur maður. En þótt ótrúlegt
sé, urðu þeir mestu mátar, og unnu saman með sérstökum
ágætum við tilraunir minar.“
Eins og ljóst er af kaflanmn um hann í bók minni Ókunnum
afrekum, er aðal-hæfileiki Hurkosar fólginn í hlutskyggni, og
nefndi ég ýmis dæmi þess, enda sannaði hann Puharich það
fljótlega. En nú átti að revna áhrif þessa merkilega svepps,
amanita muscaria á hann. Slíkt hafði Hurkos aldrei reynt áður.
Við skulum heyra Puharich sjálfan lýsa þessu:
„Fyrsta skipti, sem hann var látinn neyta sveppsins var 19.
október 1956. Eg gaf Pétri inn af sveppnum kl. 10 e.h. Sjálfur
tók ég einnig skammt til þess að fylgjast betur með. Við sát-
um einir í rannsóknastofunni í þögn og fylgdumst með við-
brögðum okkar. Og vitanlega fylgdist ég einnig sérstaklega með
viðbrögðum Péturs.
Nú vil ég geta þess, að Pétur er einn þeirra manna, sem
aldrei geta staðið kyrrir á sama stað nema fimm mínútur í
senn; svo eirðarlaus er hann. Er ég hafði gefið honum skammt-
inn, furðaði mig á því, að Pétur sat hinn rólegasti í klukku-
stund. Ég ávarpaði hann, og tók þá eftir því, að hann var fall-
inn í létt dá, og var það í fyrsta sinn siðan ég hóf rannsóknir á
honum, en þær höfðu staðið í sex mánuði. Hann var ekki sof-
andi með þeim liætti, sem ég get skilið venjulegan svefn.
Hann var greinilega í trans eða dái. Augu hans voru galopin.
Flann virtist horfa eitthvað út í buskann, en ekki taka eftir
neinu í návist sinni. Þannig sat hann í þrjár klukkustundir.
Þetta var blátt áfram ótrúlegt, þegar um var að ræða jafn eirð-
ariausan mann og Pétur Hurkos. Eitt sinn skrifaði hann í dá-