Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 33

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
111
Karl langaði nú til að frjetta eitthvað af
Gerðu og spurði, hvort Níels hefði sjeð hana
nýlega.
»Já,« svaraði Níels, »hún er einn viðskifta-
vina minna og mjer er Ijúft að bæta því við,
að jeg á henni velgengni mina að þakka. Hún
fjekk talið mig á að smíða kvennskófatnað og
fá mjer dugandi starfsmann og búð á hentug-
um stað, vanda sem best alla vinnu. Rað varð
æði kostnaðarsamt, og í byrjun gekk svo illa,
að nærri lá að jeg hætti við alt saman. F*á
rættist skyndilega fram úr fyrir mjer. — Skraut-
klædd kona nokkur kom inn í búð mína,
spurði hvort það væri búð Gústavsons, og bað
um að fá að sjá silkiskó. Hún bað konu mína
að senda nokkra þeirra til friherrafrúar D. —,
sem bjó á höföingssetrinu. Lovísa gerði svo,
og frúin keypti þrenna. Dagana á eftir komu
fjöldamargar konur að kaupa skó; allar vildu
sömu tegundina og fríherrafrúin. Að viku lið-
inni voru allir silkiskórnir seldir og fjöldi pant-
ana fyrirliggjandi. Eftirspurnin varð nú geysi-
leg. Jeg varð að fjölga starfsmönnum og komst
þó eigi yfir það, sem gera þurfti. Grundvöll-
urinn var lagður að framtíðarheill minni. Fimm
árum síðar keypti jeg hús þetta og nú á jeg
eina hina stærstu skósmíðavinnustofu í Stokk-
hólmi. Jeg hefi ferðast til Frakklands, til þess
að kynnast endurbótum í iðn minni, svo að
jeg er nú dugandi skósmiður. Af því getur þú
sjeð, Karl, að skósmiðurinn getur einnig orðið
velmegandi maður og aflað sjer álits, ef hann að
eins leggur stund á að verða dugandi í iðn sinni.
Nú skal jeg segja þjer frá, hvernig á því
stóð, að fríherrafrúin kom inn í búð mína.
Hún hafði verið að láta mála sig hjá V.
myndamálara. Ungfrú Ahrneil var þar til náms
og málaði fatnað og þess háttar. Hún hafði
fengið fallega silkiskó lánaða hjá mjer; átti
hún að máía þá ásamt silkikjól, sjali og hár-
skrauti. Fríherrafrúin tók eftir silkiskónum fögru,
spurði hver hefðí smíðað þá, fjekk heimilis-
fang mitt og varð tneð þeim hætti tilefni vel-
gengni minnar. Þannig styður einn verkamað-
urinn tíðum annan.
Bræðurhir tóku nú að ræða um Gerðu. Níels
sagði að hún hefði byrjað að draga myndir
með svartkrít og seltá 4 krónur hverja; seinna
hafði hún svo farið að mála myndir. Fyrstu
árin Ijet hún mjög lítið á sjer bera, en vann
af kappi. Að fjórum árum liðnum hafði hún
tekið miklum framförum og hún fjekk myndir
sínar vel borgaðar og fór nú að verða meira
meðal manna. Hún skifti tímanum þannig nið-
ur, að hún vann að málun árdegis, en varði
síðari hluta dagsins til Iesturs eða annara starfa.
Hún tók lítinn þátt í samkvæmum; vinnan var
henni hugleiknust.
»Hún býr nú í »Djurgaarden«, en fer á
morgni hverjum til borgarinnar, er frá klukkan
9 — 3 á myndastofu sinni, heldur því næst
heim og er þar síðdegis.t
»Hefir eigi heyrst getið um, að hún ætlaði
að giftast?* spurði Karl og roði hljóp fram í
kinnar honum.
»Nei, hún virðist láta þær stúlkur um það,
sem eigi hafa annað að hugsa,« svaraði Níels.
»Hvernig hefir Strömberg hegðað sjer? Læt-
ur hann Gerðu í friði fyrir bónorðum sín-
um?«
»Pað skaltu eigi ætla. Hann er of þrálátur
og þolinn til þess. En ýmislegt hefir þó hindr-
að hann í aðgerðum hans. Pjer er kunnugt
um það, að hann var nýstaðinn upp úr þung-
um veikindum, er frú Ahrnell andaðist. Rá er
þú varst farinn, fór hann dag nokkurn til Gerðu,
og sagði henni að það væri á hennar valdi,
að gera hann að nýjum og betri manni, ef
hún aðeins vildi verða konan hans. Hann tal-
aði margt um hina heitu ást, sem hann bæri
til hennar, og gerði sjer att far um að hræra
hana til meðaunkvunar. En öll blíðmæli hans
voru árangurslaus. Gerða hafnaði honum ger-
samlega. Jeg stóð f eldhúsinu og heyrði alt
saman. Hann varð tryldur og hjet að muna
eftir henni. Pá er hann fór, hittumst við í
anddyrinu og áttum orðastað. Litlu síðar fór
hann af landi brott og dvaldi riokkur ár er-
Iendis. Eftir að hann kom heim, varð hann
veikur aftur og læknirinn ráðlagði honum að
: