Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 35

NÝJAR KVÖLDÓVKUR.
113
ætla að þú og hann þarna,« —®hún benti á
Karl — »munduð gjalda fyrir ilsku ykkar við
mig, því að nú er áliti og heiðri Gerðu ger-
spilt, er faðir hennar skipar sess með þjófun-
um og jeg mun eigi heldur vægja henni.«
Stína ætlaði að fara Ieiðar sinnar, en Níels
hjelt í hana. Hann reyndi að fá hana til að
gera gleggri grein orða sinna, en hún reif sig
af honum og kvaðst kalla á hjálp, ef hann
slepti sjer eigi. Með þessa hótun fór hún.
»Karl!« hrópaði Níels, »jeg verð að vita,
hvað orðið er um Sjökvist. Hann var eina
vitnið gegn Strömberg, og hafi hann klófest
hann, býst jeg við öllu illu. Hamingjan má
vita, hvernig fer um Gerðu og Sjökvist vesl-
inginn. Pú verður að hjálpa mjer. Taktu hatt
þinn og förum síðan.«
Stuttu síðar hjeldu bræðurnir af stað. Við
Munkabrú stigu þeir upp í Ijettivagn og óku
til suðurhluta borgarinnar.
Regnið var stytt upp og sól skein glatt.
Á leiðinni sagði Níels bróður sínum frá Sjö-
kvist á þessa leið:
»Hann hafði áður verið sveinn hjá Bergström
þeim, sem Níels vann hjá, en verið svo latur
og óhirðusamur, að honum hefði verið vikið
á braut, ef hann hefði eigi verið framúrskar-
andi dugnaðarmaður með köflum. Vinnan var
honum samt kvalræði, og vegna fjárskorts tók
hann að stela. Meistarinn varð þess var, að
hann stal leðri frá honum og seldi það. En
Bergström var góðmenni hið mesta. Hann
fjekk Sjökvist til að játa sekt sína einslega, og
kvaðst eigi mundi Ijósta upp þjófnaðíhum, ef
að Sjökvist færi í siglingar. Meistarinn úlveg-
aði honum skiprúm.
Sjökvist nefndist nú Storm. Sjómenskan fór
honum svo vel úr hendi, að hann vann hylli
allra, æðri sem lægri. Áður var hann latur
og vinhneigður, en á skipsfjöl var hann reglu-
samur og áreiðanlegur.
Fjögur ár var hann með sama skipstjóranum.
Þá andaðist hann. Rjeðst Sjökvist þá á segl-
skipið »EiJida«, sem Strömberg átti yfir að ráða.
Pað var vorið 18 — .
Eins og þig rekur máske minni til, hófust
siglingar mjög snemma það ár, strax í apríl.
»Ellida« fermdi í Stokkhólmi og átti að leggja
af stað þaðan seinast í apríl, en dvaldi lengur
og beið byrjar.
Að morgni 1. maí breyttist veður, svo að
skipstjóri bjóst við, að geta farið að kvöldi.
— Anderson og Storm skipverjar báðu um land-
gönguleyfi og fengu það með því skilyrði, að
þeir væru komnir kl. 6 og yrðu eigi ölvaðir.
Storm klæddist sparifötum sínum og hjelt
til Djurgaarden; þar bjó unnusta hans. Hún
starfaði í franska gistihúsinu. Hann sat einn
að borðum í Iuktu gestahetbergi og gæddi sjér
á morgunverði og víni meðan unnusta hans
stóð nokkrum gestum fyrir beina. Meðan hann
sat að borðum, heyrði hann mannamál í næsta
herbergi. Hann þekti rödd skipstjóra sins og
var grafkyr og hlustaði. Strömberg ráðgerði
þjófnað, sem annar maður átti að koma í fram-
kvæmd. Sá hjet Ahrnell.
Storm hugsaði:
»Jeg get haft hag af þessari uppgötvun
minni. Jeg get kallað á skipstjórann við tæki-
færi og hann skal verða að borga mjer til að
þegja yfir leyndarmálinu, svo að jeg verði efn-
aður og geti hætt að strita.*
Strömberg og Ahrnell fóru. Storm læddist
á eftir þeim til þess að ganga úr skugga um,
hvort það væri Strömberg.
Storm kom um borð á tilsettum tíma, en
skipstjóri eigi fyr en seint um nóttina; var þá
í för með honum maður, klæddur sjómanna-
búningi, mjög líkur Anderson. Pegar í stað
var Ijett akkerum og haldið í haf. Pá er þeir
voru komtiir fram hjá Blokkhústanganum, bað
Storm um skipstjóra til viðtals, og heimtaði af
honum álitlega fjárupphæð og leyfi til að fara
af skipi í Englandi. Ef skipstjóri gengi að
þessu, ætlaði hann að þegja yfir leyndarmálinu.
En ef skipstjóri vildi það eigi, hótaði Storm
að kæra hann fyrir skipshöfninni, og mundi
15