Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Blaðsíða 64

Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Blaðsíða 64
142 NÝJAR KVÖLDVÖKUR. rauðleitt nefið fram á milli flibbahornanna, eins og það væri að gá til veðurs. Hárið var gljá- kembt, og mjer sýndist hann hafa reynt að hylja nokkur grá hár undir svörtum lit. Smá, fjörleg grá augu voru aldrei kyr, og litli skrokk- urinn var stöðugt á iði. Við þetta bættist, að hann, af Englending að vera, talaði afarhart og Iiðugt. Hann var annars mjög opinskár og sagði manni blátt áfram það, sem honum datt í hug. Meðan við ræddumst við, heyrði jeg að þeir læknarnir voru ekki á eitt sáttir um lækningaaðferðina. Yfirlæknirinn lagði alla stund, eins og áður er sagt á sálarlífið, hinn tók aftur á móti miklu meira tillit til líkamsmeðferðar- innar, — skoðanamunur, sem þekkist í því nær öllum sjúkrahúsum, þar *em tveir eða fleiri læknar starfa, en sem sjaldan jafnast eins vel og hér, því yfirlæknirinn hafði bæði tiltrú og festu til þess að koma fram sínu, og Derby hafði vit á að taka sönsum og Iáta undan. Peim kom því ágætlega saman, voru ágætir vinir og skiftu með sjer verkum, þó báðir væru.ofhlaðnir. Peir voru Iíka báðir ágætlega fallnir til þessa starfa, því að þeir voru báðir gagnteknir mann- kærieika og ákafa fyrir köllun sinni, og þrátt fyrir hinar skiftu skoðanir, unnu þeir saman og voru Iofaðir mjög fyrir árangurinn af starf- inu. Þegar við höfðum talast við í hálftíma, var kallað á yfirlæknirinn, og jeg varð einn eftir hjá Ðerby. »Heyrið mér, Derby,« hóf jeg máls eftir nokkur inngangsorð, »jeg er yður þakklátur fyrir alt, sem jjjer hafið sagt mjer, og jeg hlýt að játa, að ef læknisaðferðir eru eins happa- sælar og hælinu er vel fyrir komið, þá ber jeg mikla virðingu fyrir St. James.« »Já, það held jeg,« svaraði Iitli kvikasiifur- kendi maðurinn, brosandi og einlæglega, um leið og hann ýmist setti hægri fótinn upp á vinstra hnéð, eða vinstri fótinn upp á þann hægri. Loksins hleypti jeg kjarki í mig og sagði: »Þið hafið meðal annars ungan fagran mann þarna uppi í turninum, held~ jeg . .. « »Ah... jeg skil yður . .. herra Sidney . »Jál jeg á við hann.< »Já! Er hann ekki eins og prins í álögum? Gæti maður ekki haldið hann smákonung, eða að minsta kosti hertoga, þegar litið er á kon- unglega andlitið og virðulega látbragðið? Ha, ha, ha! . . . og þjer ættuð bara að heyra hann tala, þegar hann situr hjá Lorenzen, og Lo- renzen er að segja honum til syndanna.... — Ih, jeg á auðvitað við það, þegar hann atlar að koma honum í skilning um, hvað hann vantar hérna.c Hann sló á ennið. »Ó, jeg skil!« »Pjer ættuð baraað sjá, hvernig svitinn renn- ur af starfsbróður mínum, því Sidney kveður hann í kútinn, því hann er eins stálsleginn í heimspeki og sálarfræði, og svo talar hann um heimsku þeirra, sem ætla að lækna annara heimsku, svo hárin gætu vel risið á höfði manns. Já, hann talar fyrir máli sínu, hann Sidney, og hann er besti skilmingamaður, sem jeg hefi sjeð! Uhu! Pjer ættuð bara að sjá hann nota skilmingakorðann — enginn þýskur stúdent gæti leikið það eftir honum! Eða þeg- ar hann þýtur af stað á svarta reiðskjótanum sínum, eða gneistar fljúga undan hófunum .. . uss! hann þýtur eins og elding, svei mjer alla daga, yfir fimm feta háa slá! og svo getur enginn hlaupið, klifrað nje glímt í kapp við hann ... « »En, hvað er þetta, góði Derby,« mælti jeg rólega, »þjer komist í æsingu út af þessutn Sidney.* »Já, svo er víst, jeg veit það herra minn ... Mjer þykir voðalega ósköp vænt um þrjótinn, þennan Sidney, og jeg veit ekki hvað jeg vildi gefa til þess, að hann væri ekki svona vitskert- ur. Hann er nú einu sinni uppáhald allra, þó ekki dugi að láta hann verða varan * við það, því þá ræki hann sporana í síður okkar. Hoho! Pjer ættuð bara að sjá, hvernig allir hér koma sér í mjúkinn hjá honum og eru honum eftir- látir, og bannsettir eftirliismennirnir engu síður, og vitfiirringarnir, bæði karlar og konur! Hann þarf ekki annað en reka nefið út úr dyrunum, þá kveður strax við: Ah! Parna fer herra
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82

x

Nýjar kvöldvökur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýjar kvöldvökur
https://timarit.is/publication/511

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.