Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 64

142
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
rauðleitt nefið fram á milli flibbahornanna, eins
og það væri að gá til veðurs. Hárið var gljá-
kembt, og mjer sýndist hann hafa reynt að
hylja nokkur grá hár undir svörtum lit. Smá,
fjörleg grá augu voru aldrei kyr, og litli skrokk-
urinn var stöðugt á iði. Við þetta bættist, að
hann, af Englending að vera, talaði afarhart og
Iiðugt. Hann var annars mjög opinskár og
sagði manni blátt áfram það, sem honum datt
í hug. Meðan við ræddumst við, heyrði jeg
að þeir læknarnir voru ekki á eitt sáttir um
lækningaaðferðina. Yfirlæknirinn lagði alla stund,
eins og áður er sagt á sálarlífið, hinn tók aftur
á móti miklu meira tillit til líkamsmeðferðar-
innar, — skoðanamunur, sem þekkist í því nær
öllum sjúkrahúsum, þar *em tveir eða fleiri
læknar starfa, en sem sjaldan jafnast eins vel
og hér, því yfirlæknirinn hafði bæði tiltrú og
festu til þess að koma fram sínu, og Derby
hafði vit á að taka sönsum og Iáta undan. Peim
kom því ágætlega saman, voru ágætir vinir og
skiftu með sjer verkum, þó báðir væru.ofhlaðnir.
Peir voru Iíka báðir ágætlega fallnir til þessa
starfa, því að þeir voru báðir gagnteknir mann-
kærieika og ákafa fyrir köllun sinni, og þrátt
fyrir hinar skiftu skoðanir, unnu þeir saman
og voru Iofaðir mjög fyrir árangurinn af starf-
inu. Þegar við höfðum talast við í hálftíma,
var kallað á yfirlæknirinn, og jeg varð einn
eftir hjá Ðerby.
»Heyrið mér, Derby,« hóf jeg máls eftir
nokkur inngangsorð, »jeg er yður þakklátur
fyrir alt, sem jjjer hafið sagt mjer, og jeg hlýt
að játa, að ef læknisaðferðir eru eins happa-
sælar og hælinu er vel fyrir komið, þá ber jeg
mikla virðingu fyrir St. James.«
»Já, það held jeg,« svaraði Iitli kvikasiifur-
kendi maðurinn, brosandi og einlæglega, um
leið og hann ýmist setti hægri fótinn upp á
vinstra hnéð, eða vinstri fótinn upp á þann
hægri. Loksins hleypti jeg kjarki í mig og sagði:
»Þið hafið meðal annars ungan fagran mann
þarna uppi í turninum, held~ jeg . .. «
»Ah... jeg skil yður . .. herra Sidney .
»Jál jeg á við hann.<
»Já! Er hann ekki eins og prins í álögum?
Gæti maður ekki haldið hann smákonung, eða
að minsta kosti hertoga, þegar litið er á kon-
unglega andlitið og virðulega látbragðið? Ha,
ha, ha! . . . og þjer ættuð bara að heyra hann
tala, þegar hann situr hjá Lorenzen, og Lo-
renzen er að segja honum til syndanna.... —
Ih, jeg á auðvitað við það, þegar hann atlar
að koma honum í skilning um, hvað hann
vantar hérna.c
Hann sló á ennið.
»Ó, jeg skil!«
»Pjer ættuð baraað sjá, hvernig svitinn renn-
ur af starfsbróður mínum, því Sidney kveður
hann í kútinn, því hann er eins stálsleginn í
heimspeki og sálarfræði, og svo talar hann um
heimsku þeirra, sem ætla að lækna annara
heimsku, svo hárin gætu vel risið á höfði
manns. Já, hann talar fyrir máli sínu, hann
Sidney, og hann er besti skilmingamaður, sem
jeg hefi sjeð! Uhu! Pjer ættuð bara að sjá
hann nota skilmingakorðann — enginn þýskur
stúdent gæti leikið það eftir honum! Eða þeg-
ar hann þýtur af stað á svarta reiðskjótanum
sínum, eða gneistar fljúga undan hófunum .. .
uss! hann þýtur eins og elding, svei mjer alla
daga, yfir fimm feta háa slá! og svo getur
enginn hlaupið, klifrað nje glímt í kapp við
hann ... «
»En, hvað er þetta, góði Derby,« mælti jeg
rólega, »þjer komist í æsingu út af þessutn
Sidney.*
»Já, svo er víst, jeg veit það herra minn ...
Mjer þykir voðalega ósköp vænt um þrjótinn,
þennan Sidney, og jeg veit ekki hvað jeg vildi
gefa til þess, að hann væri ekki svona vitskert-
ur. Hann er nú einu sinni uppáhald allra, þó
ekki dugi að láta hann verða varan * við það,
því þá ræki hann sporana í síður okkar. Hoho!
Pjer ættuð bara að sjá, hvernig allir hér koma
sér í mjúkinn hjá honum og eru honum eftir-
látir, og bannsettir eftirliismennirnir engu síður,
og vitfiirringarnir, bæði karlar og konur! Hann
þarf ekki annað en reka nefið út úr dyrunum,
þá kveður strax við: Ah! Parna fer herra