Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1930, Blaðsíða 43

Stefnir]
Hætturnar í hafdjúpunum.
137
Tveir kafarar, Eiben og Smith,
voru að grafa, sinn frá hvorri
hlið. Smith var kominn djúpt.
Spann hahn sig niður í sand-
inn eins og moldvarpa, og
var kominn h. u. b. 30 fet nið-
ur. Þá hrundi holan saman
og gróf hann lifandi. Ein-
hverjum hefði orðið bylt við
þessi tíðindi. Ofan á sandin-
um hvíldi. 100 feta djúpur
sjór, og sandurinn og leirinn
lagðist því utan að honum
svo fast, að hann gat hvorki
hreyft legg né lið. Óvanur
maður hefði sennilega farið
að brjötast um og reyna að
losna, og dáið í þeim stimp-
ingum. En Smith lét sér
hvergi bregða. Hann hafði
síma og sendi nú boð upp.
„Eg( er fastur. Hrundi of-
an á mig. Grafið mig upp!“
Röddin var stillileg og skýr.
>>u á, Smith!“ var svarað.
Svo var hringt til Eibens.
„Farðu yfir um og grafðu
Þá byrjaði hann að grafa í ofboði.
Eftir 40 mínútur var hann kominn
til hans og báðir hjálpuðuöt nú að
Smith upp!“
Eiben skreið upp úr gryfju
sinni, og las sig eftir taugunum
upp á þilfar-ið. Svo gekk hann yf-
ir bátinn og stökk niður hinum
uiegin og sökk upp undir hend-
ur í leðjuna. Hann þreifaði fyrir
sér og fann taugarnar frá Smith.
Kafari að fara ofan í. Hann er i svo þungum
búningi, að honum er lyft yfir borðstokkinn.
því að komast upp úr göngunum.
Þeir voru nú búnir að fá nóg af
dvölinni að þessu sinni í ísköldu
vatninu og voru dregnir upp. Aðr-
ir tveir fóru niður og héldu áfrani
greftrinum.