Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1930, Qupperneq 74

168
Hnapparnir sem hurfu.
[Stefnir
„Þakka yður kærlega fyrir“,
sagði hann. „En getið þér ekki
lofað mér að tala í síma?“
Síðan símaði hann til Becldey
og boðaði komu sína. Að því búnu
settist hann upp í trogið og
skrönglaðist á stað.
Það voru ekki nema um 7Q kíló-
metrar til Beckley og venjulega
var það farið á h. u. b. 2 tímum.
En Dónald varð aftur og aftur að
fara út úr bifreiðinni til þess að
lagfæra eitt og annað, og hann var
fulla 4 tíma á leiðinni.
Loks komst hann þó alla leið,
en þá var komið fram yfir mið-
nætti og það var ekki að sjá, að
nokkur lifandi sála væri á ferli í
öllum bænum. Loks rakst hann þó
á næturvörð, sem sýndist ekki
vera alveg eins fast sofandi eins
og aðrir, og hann vísaði honum a
Belvedere gistihúsið.
Það var allstórt hús, talsvert
frá götunni og sást ekkert lífs-
mark með neinu þar. Myrkur var
í öllum gluggum og húsið alt ein-
kennilega ömurlegt í náttmyrkr-
inu. Donald hnyklaði brýrnar, og
húsið sýndist hnykla brýrnar aft-
ur á móti.
Hann notaði nú vasaljós og
fann þá rafmagnshnapp öðrumeg-
in við dyrnar. Hann þrýsti á
hann. Ekkert heyrðist, en það var
náttúrlega ekki að marka. Senni-
legast, að bjallan væri einhvers-
staðar langt inni í húsinu, þar
sem þjónustufólkið svæfi. — En
hann beið og hringdi og beið, og
ekkert stoðaði. Það var auðséð á
öllu, að það var hætt að vonast
eftir honum.
Hann fór nú að litast um. Hann
beindi geislanum frá vasaljósinu
að gluggunum niðri og hvað sér
hann þá? Það hafði gleymst að
loka einum glugganum. Donald
gekk að honum og lýsti inn í her-
bergið. Þar var ekki nokkur lif-
andi maður. Það var auðsjáan-
lega einhverskonar setstofa eða
reykskáli, því að þar var nóg af
djúpum og þægilegum stólum, all-
girnilegum fyrir dauðþrejrttan
mann. Hann hló með sjálfum sér
að þessu öllum saman og stökk
því næst léttilega upp í gluggann
og smeygði sér inn. Síðan lokaði
hann glugganum vandlega og fór
að búa um sig.
Hann fann þar ljómandi góðan
hægindastól, það voru meira að
segja ágætir svæflar í honum-
Síðan tók hann stórt skinn, sem
slengt var á gólfið fyrir framan
arininn og bjóst nú til þess, að
sofa vært.
Hann lokaði augunum og svefn-
mókið sveif þegar á hann. En alt