Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1930, Blaðsíða 46

140
Hætturnar í hafdjúpunum.
[Stefnir
höfðinu upp, til þess að geta and-
að, því að vatnið var nú komið
upp að hálsi. i>etta þreytti mig,
því að eg lá alltaf á þilfarinu, og
gat mig hvergi hrært. Þá sá eg, að
þetta dugði ekki og símaði eftir
Eadie eða Carr. Svo valt eg út
af“
Carr var nýkominn upp úr, svo
að hann var enn í afþrýstingar-
geyminum. Eadie var nýkominn
þaðan og sofnaður — alveg upp-
gefinn. Engin boð komu frá Mi-
chels, svo að vita mátti, að hann
væri, búinn að missa meðvitund-
ina. Það var því ekki um annað
að ræða en rífa Eadie upp.
<;,Tom! Tom! Michels er fastnr
og líklega meðvitundarlaus!“
Eadie þaut upp. Hann hafði
þrenn þykk ullarnærföt, sem sér-
staklega eru ætluð fyrir kafará í
köldum sjó. í þau fór hann i
skyndi og setti á sip; loðna skó.
Svo fór hann út á þilfar. Það var
allt svella'ð og stormurinn hvein í
reiðanum svo að ekki heyrðist
mannsins mál. Þeir urðu að orga
hver í eyrað á öðrum. Michels var
nú búinn að vera 45 mínútur niðri,
og mátti ekki vera mikið lengur í
þessum kulda.
Eadie var nú troðið í kafara-
búninginn, sem er búinn til úr
baðmull og gúmmí. Hann var
klæddur í kafaraskóna- með þung-
um blýbotni, 45 pund neðan í
hvorum. Hann var girtur 90 punda
Jmngu belti. Þá var prjónuð hetta
dregin á höfuð honum og talsíma
heyrnartól fest á .hann þar utan
yfir. Síðan var smeygt á hann
málmhylki, sem hylur brjóst og
herðar og er skrúfað loftþétt við
brúnirnar á búningum. Loks var
svo hvolft yfir höfuð honum
hjálminum .mikla úr bronsi, og
hann skrúfaður fastur við málm-
hylkið. Loftrörið var svo fest á
hjálminn að aftanverðu og sömu-
leiðis líftaugin. Síðan var þeim
brugðið undir hendurnar á hon-
um og ]>ær festar við málmhylkið
framan á brjóstinu, til þess að
hann gæti sjálfur stillt loft-
strauminn með hana, sem þar er
festur. Allt þetta tók lítið meira
en eina mínútu.
Svo voru slegin tvö högg í hjálm-
inn, en þau tákna, að allt sé til.
Stóð hann ]>á upp. Svo var honum
fengið í hendurnar ]>að, sem kaf-
arinn þarf hebt að hafa með sér,
rafmagnslampi, töng, hamar og“
klippur. Það var nú þegar farið að
dæla loftinu til hans og þaut í því
alveg eins og vera átti. Hann var
leiddur út á áfangapallinn, honum
lyft og sveiflað út fyrir borðstokk-
inn. Iskaldur sjórinn lamdist