Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1930, Qupperneq 50

144
Hætturnar í hafdjúpunum.
[Stefnir
geyminn. Þar varð einhver að
vera m'eð honum, meðvitundar-
lausum og dauðvona manni. Og
Eadie var sá eini, sem þennan
þrýsting gat þolað, þegar nauð-
synlegt var að setja hann á allt
í einu. Hann fór því með Michels
inn í afþrýstingar-geyminn og var
þar þangað til þrýstingurinn var
ekki orðinn meiri en svo, að aðr-
ir gátu tekið við.
,,Þetta er ekkert,“ sagði Eadie,
„nema það, sem hver ykkar hinna
myndi hafa gert fyrir mig“.
Eadie var enginn viðvaningur.
Hann hafði séð framan í margar
lífshættur.
Þegar hann var að vinna við
neðansjávarbátinn S 51, er sökk
1925, komst loft í fötin hans, svo
að hann þaut upp á yfirborð úr
40 feta dýpi. Svo snögglega
komst loftið í fötin, að hann fékk
ekki ráðrúm til þess að loka fyr-
ir loftstrauminn. Þegar upp á yf-
irborðið kom, sprungu fötin. Það
bjargaði lífi hans, að þrýstingur-
inn hafði aflagað á honum hjálm-
inn, svo að hann gat ekki losnað
úr honum, og loftið í hjálminum
hélt honum uppi meðan náð var
í hann. Annars hefði hann sokk-
ið eins og steinn (með nærri 200
pund af blýi) og drukknað.
Tom Campbell vann að því, að
ná líkunum af þeirn, sem fórust
í S 4. Þá sagði hann frá ýmsu,
sen hann haffii komist í áður.
Hann var að vinna inni í skipi
á sjávarbotni. Hann fór niður um
op og gekk niður stiga; svo fór
hann fram hjá dælum í skipinu,
gegnum annað op og inn í vélar-
rúmið. Þar skreið hann undir vél-
ina til þess að loka vatnshana.
Þegar þessu var lokið, varð hann
var við óreglu á taiugunum. Sand-
ur eða annað þessháttar, komst
í vatnið og lokaði pípunni, sem
ber burt loftið. Loftið þandi því
út fötin hans þegar í stað, og
hann flaug upp undir loft í vélar-
rúminu. Hann hafði ekki síma, og
líftaugin var föst, svo að hann
gat ékkert merki gefið. Hann lok-
aði fyrir loftstrauminn, en þorði
ekki að hleypa út því sem hann
hafði af lofti í fötunum. Það gat
enzt honum í 5 mínútur, en hann
var ekki viss um, að hann fengi
neitt meira loft. Hann fór sér
hægt til þess að mæðast ekki, en
mjakaði sér hægt og hægt eftir
línunum til baka, og gætti þess
að hafa allar línurnar í fanginu
um leið og hann dró þær inn. „En
þá,“ sagði Campbell, „fór að
bregða fyrir gulum leiftrum.
Kirkjuklukkum var hringt. Það
hófst stórorusta og sprengjur