Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1930, Side 52

146
Hætturnar í hafdjúpunum.
[Stefnir
gefa merki, en enginn varð þeirra
var, því að taugarnar voru flækt-
ar. Þá gaf Crilley aftur merki, að
hann kæmi eftir kaðli, blés sig
upp aftur, flaug upp að yfirborði,
greip kaðalinn og sökk aftur, eins
og hér væri hvalfiskur að leik. Síð-
an lokaði hann fyrir allar loftrás-
ir á hjálmi Loughmanns, skar
sundur taugar hans, brá um hann
kaðlinum og gaf merki að draga
hann upp sem hraðast. Því næst
blés hann sig út enn einu sinni og
þaut upp, hraðar en þeir gátu
dregið Loughmann.
Þeir voru nú búnir að vera
meira en 4 klukkutíma í kafi, og
voru þess engin dæmi á þeim ár-
um. Afþrýstingar-geymirinn var
þá nýléga fundinn og lítið reynd-
ur, en í hann fóru þeir báðjir.
Tveir læknar sýndu það hugrekki
að þeir fóru inn líka, en urðu fár-
veikir. Báðar hljóðhimnurnar rifn-
uðu í öðrum þeirra og þeir fengu
hættulegar blæðingar. Þrýstingur-
inn var 50 pund fyrst, og svo lát-
inn minnka smátt og smátt.
Líðan þeirra allra inni í af-
þrýstingargeyminum var svo, að
engin orð fá lýst lienni. Allir voru
hálfbrjálaðir af kvölum. Ef þrýst-
ingurinn jókst, ætluðu læknarnir
að tryllast af kvölum, en ef hann
minnkaði, var það sama að segja
um hina. Loughmanp var haldíð
við með því að dæla í hann salt-
vatni, og Crilley var lítið betur
kominn.
Loks kom að því, að afþrýsting-
unni var lokið. En þegar þeir ætl-
uðu að fara að sýna Crilley lotn-
ingarmerki fyrir framgöngu hans,
var hann horfinn. Hans var lengi
leitað. Loks fundu þeir hann. Hann
hafði laumast undir þiljur. Sat
hann þar í skoti bak við vél eina
og var að drekka kalt kaffi, og
var nær dauða en lífi af þreytu
og kvölum. — En það var allra
manna mál á björgunarskipinu
„Falcon“, að ef nokkrir tveir menn
ættu skilið að vera sæmdir hæsta
heiðri, þá væru það kapparnir
tveir, Eadie og Crilley.