Sagnir - 01.04.1989, Side 79

Sagnir - 01.04.1989, Side 79
Fábjánar og afburðamenn! Rekja má upphaf mannbótastefnunnar allt til utsindabyltingarinnar á 17. öld. eru áskapaðir mismunandi hæfi- leikar eða eiginleikar sem gerir það að verkum að þeir eru mishæfir til að komast af. Náttúran velur úr þá hæfustu og vinnur sjálf að því að bæta hverja tegund. Fram að því er Darwin setti fram í>ýnar hugmyndir, miðuðust athug- anir vísindamanna einkum við það að komast að því af hverju hlutirnir væru eins og þeir voru. En með kenningum Darwins fóru menn að reyna að komast að því hvernig mál- in myndu þróast í framtíðinni. Þró- unarkenning Darwins fékk þannig vísindamenn til að skoða manninn í nýju ljósi. Maðurinn hafði alla tíð verið álitinn fullkomnasta lífveran á jörðinni og Darwin tók undir það en hann benti jafnframt á að maðurinn hefði þróast í gegnum aldirnar og því þótti mörgum rökrétt að gera ráð fyrir að hann myndi halda áfram að Þróast. í framhaldi af því kom upp sú hugmynd hvort ekki mætti með einhverju móti flýta þessari þróun. Mannbótahugmyndir eru þannig komnar fram vegna einlægrar fram- farahyggju og oftrúar á lögmál. Allt fal um mannbætur miðaði að því að búa til betra mannkyn og betra mannlíf. Eru þeir hæfileikalausu hættulegir? Mönnum hefur lengst af verið ljóst að einstaklingar eru mismunandi hæfileikaríkir. Þessi mismunur hef- ur löngum verið notaður til að rétt- læta margs kyns ójöfnuð. En nú fóru menn að skoða þennan ójöfnuð út frá nýju sjónarhorni. Kenning var sett fram um að þeir hæfileikalausu og veiku væru hættulegir framtíðar- heill mannsins. Talið var að slíkir einstaklingar hefðu áður orðið und- ir í lífsbaráttunni og ekki náð að auka kyn sitt. En á seinni tímum hefði manneskjan farið að vinna gegn þessu náttúruvali með þeim afleiðingum að þeir sem undir „venjulegum kringumstæðum" hefðu dáið, fái nú að auka kyn sitt. Þetta átti svo aftur að leiða til þess að teg- undinni homo sapiens færi aftur á þróunarbrautinni. Guðmundur Finn- bogason (1873-1944), heimspeking- ur og landsbókavörður, segir árið 1929 í greininni „Vísindin og fram- tíð mannkynsins": Þeir menn, sem voru fyrir svo sem þrjátíu þúsund árum, virðast ekki hafa verið í neinu ver gefnir en vér nú erum. Þeir voru að meðaltali um 188 cm. á hæð og heilinn M> stærri en í Evrópu- mönnum nú á tímum. Ástæðan til þess, að meðfæddum hæfi- leikum manna fór ekki lengur fram, mun hafa verið sú, að eftir því sem félagslíf og menning óx, varð meira komið undir sam- bandi einstaklinga við þá félags- heild, er þeir lifðu í, heldur en dug sjálfra þeirra. Þeir gátu lifað í skjóli heildarinnar, notið styrks af hjálpargögnum hennar og þar með verið minna undirorpnir náttúruvali.1 Sem sagt mannkynið er ómeð- vitað að vinna gegn sjálfu sér. En hvað er þá til úrlausnar? Jú, hægt er með ýmsum ráðstöfunum að snúa þróuninni til betri vegar. Flestir mannbótasinnar tala um að rétt sé að koma í veg fyrir að „fábjánar og vitfirringar" geti alið af sér afkvæmi en stuðla beri að því að „atorkusamir menn" geri það. Guðmundur Finnbogason vitnar í grein sinni 1929 í enska heimspek- inginn Bertrand Russel (1872- 1970). Russel vildi gera fábjána ófrjóa en varaði jafnframt við því að hætta væri á að stjórnvöld skil- greindu þá fábjána sem væru and- stæðir þeim í stjórnmálum. Russel vildi að flogaveikir menn, drykkju- ræflar o.fl. væru gerðir ófrjóir. Hann viðurkenndi að viss hætta væri á að einn og einn gáfumaður myndi tap- ast við þetta t.d. væri líklegt að Dickens hefði ekki fæðst ef ófrjó- semisaðgerðir hefðu verið gerðar á sínum tíma því að faðir hans mun hafa verið mikið fyrir sopann. En betra er að missa einn gáfumann ef hægt er með því að koma í veg fyrir að margir fábjánar fæðist. Guð- mundur Finnbogason segir að takist að fækka afkomendum fábjána en fjölga afkomendum afburðamanna komi framfarir af sjálfu sér. Aðal- hættan er að mannkyninu fari svo mikið aftur áður en árangur af mannbótaaðgerðum kemur í ljós að ekki verði úr bætt. Því er nauðsyn- legt að flýta mannbótum sem kostur er.2 Ýmsir óttuðust að hvíta kynstofn- inum væri stórkostleg hætta búin. SAGNIR 77
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Sagnir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sagnir
https://timarit.is/publication/1025

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.