Sagnir - 01.06.2005, Síða 12

Tilurð HasarblaOsins
GJ: Við höfðum að minnsta kosti þann metnað að hugsa út íyrir
fjórðu hæðina í Ámagarði og ætluðum að dreifa ritinu víðar en til
sagnfræðinema. Þá vorum við náttúrulega að hugsa um aðrar greinar í
heimspekideild og ekki síður nemendur í hinni ört vaxandi
Annaö sem bendir til þess að við
hugðum á talsverða landvinninga og
útbreiðslu blaðsins var þetta nafn sem
við gáfum því, Hasarblaðið. Það var
náttúrulega bara valið í bríaríi.
félagsvísindadeild. Hún stækkaði hratt á þessum árum og sumum okkar
fannst við eiga meiri samleið með þeim heldur en íslenskunemum og
öðrum í heimspekideild. Annað sem bendir til þess að við hugðum á
talsverða landvinninga og útbreiðslu blaðsins var þetta nafn sem við
gáfum því, Hasarblaðið. Það var náttúrulega bara valið í briaríi. Við
vorum í vandræðum með nafh en vildum hafa eitthvað sem trekkti og
gerði blaðið söluvænlegra. Þá varð Hasarblaðið fyrir valinu sem eins
konar sölutrikk. Við áttum enga peninga til að standa í dýrri útgáfu og
urðum að treysta á söluna til að standa undir kostnaði. Það varð sem
sagt úr að skíra þetta fyrsta blað sagnfræðinema Hasarblaðið í þeirri
von að margir myndu kaupa það á þeirri forsendu að í því væri æsilegt
efni. En satt best að segja var þetta gert af mikilli léttúð enda efhi
blaðsins allt annað en hasarlegt.
Ég man sérstaklega eftir Birni
Þorsteinssyni sem rak í rogastans
þegar við létum hann hafa eitt eintak
af Hasarblaðinu. Hann sagði ekki
margt en maður sá það á svipnum að
hann var mjög hissa.
Sagnir: Markhópurinn var þá einkum yngra fólk í háskólanum?
GJ: Já, fyrst og ffemst stúdentar. Ég man að kennarar í sagnfræði
ráku upp stór augu þegar þeir sáu blaðið. Ég man sérstaklega eflir Bimi
10 Sagnir 2005