Nýtt Helgafell - 01.04.1959, Qupperneq 64

58
HELGAFELL
an úr kjördæmi hans hefði tekið í hönd hans
með slíkum ákafa, að olnbogi hans 'gekk niður
um borðplötu úr gleri). Spítalalæknarnir sögðu,
að enginn uppskurður hefði verið gerður. Það
var alltaf sama sagan með veikindi hans — eng-
um bar saman. Stundum var það bakið, fæturnir,
lifrin, blöðruhálskirtillinn, lungun, hjartað og —
flaskan eins og venjulega. Stundum gerðist hann
akfeitur, en annað veifið grindhoraður: hann
léttist einu sinni um fjörutíu og eitt pund á fá-
einum vikum. Jafnvel beztu vinir hans vissu
ekki, hvað var að. Sumir vilja halda því fram,
að hann hafi verið sídrukkinn síðustu árin. Það
eru ýkjur. Hann hafði alltaf drukkið mikið, og
nú drakk hann stundum í óánægjuköstum meira
en fyrr. En hann var ekki sídrukkinn. Hann fór
í bindindi (hans bindindi var í því fólgið að
drekka bjór í viskýstað) og hélt það dögum og
jafnvel vikum saman. Meinið var undir lokin,
að hann var hættur að þola drykkinn. Sú var
tíðin að hann lék sér að því að „spenna þriggja
pela flösku“ eins og hans nótar myndu orða
það — milli lágnættis og fimm að morgni og
vera samt kominn á skrifstofuna kl. hálf-níu eða
níu, eftir tveggja tíma svefn. Þegar hér var kom-
ið sögu, var hann farinn að lyppast niður á öðru
glasinu.
Hann fór að gera sér titt um peninga, inn-
eignir og fjárhagslegt öryggi urðu honum nú fyr-
ir öllu. Hann fór að hugsa sér að eiga rólega
og notalega daga, fjarri stjórnmálum. „Konan
mín og ég eigum nóg fyrir dálitlu nautabúi í
Arizona," sagði hann, „og ég er vís að setja upp
lögfræðiskrifstofu fyrir nágranna og vini.“ Hann
þekkti menn, sem þekktu fjármálalífið. Að þeirra
ráði fór hann að braska með olíu og úraníum
og græddi talsvert á eina miljón — á pappírnum,
Þessir sniðugu vinir hans ýttu óspart undir
hann, hann var nú kominn í bindindi og orð-
inn sanntrúaður braskari. En svo fóru ýmsir fé-
lagar hans að sjá sig um hönd. Þeir skárust úr
leik, meðan hæst fram fór og McCarthy var
heima í Wisconsin og gat ekki í bili haft auga
með fjármálum sínum. Hann tapaði stórfé. Nú
dró óðum að því sem verða vildi. Hann fór á
sjóðandi túr.
Um dánarorsök hans fer ýmsum sögnum enn.
Margir eru þess fullvissir, að McCarthy hafi
drukkið sig í hel. Líklega hefir hann gert það
á sinn hátt — en ekki eins og algengast er. Það
er hugsanlegt, að lifrin í honum hafi verið eyði-
lögð af margra ára drykkju, orðin eins og blautt
sag, en dauða hans bar svo brátt að, að önnur
skýring er líklegri. Hann gekk með guluveiki
og vín er eitur fyrir gulusjúklinga, jafnvel þótt
í hófi sé. Það eru mestar líkur til þess, að
drykkjuskapur hans undir lokin — eftir að hann
frétti um afdrif peninga sinna — hafi riðið hon-
um að fullu. Hver sem upptökin voru, er víst,
að lifrin og vínið áttu þátt í dauða hans.
—o—
Þegar hann dó lustu allir sanntrúaðir fylgis-
menn hans upp sáru ópi: morð, morð. Þetta gera
sanntrúaðir fylgismenn ævinlega. Þeir sögðu,
eins og vænta mátti, að kommúnistar, Trumans-
og Achesonsmenn, meðlíðendur fólksins, mennta-
menn eða svokallaðir egghausar, Eisenhowers-
menn, Félag Ameríkumanna til átaka í lýðræðis-
nafni, kommúnistasleikjur úr hermálaráðuneyt-
inu, klíka Adams og Brownells í stjórninni og
öll önnur myrkranna, landráðanna og svikanna
öfl hefðu tekið höndum saman til að klekkja á
þessum föðurlandsvini. Þeim hefði tekizt að
drepa með honum lífsviljann. Blaðaútgefandinn
William Loeb i Manchester í New Hampshire var
stuðningsmaður McCarthys. Hann sagði að fjand-
menn McCarthys, og taldi þeirra meðal „hinn
andstyggilega hræsnara í Hvítahúsinu" hefðu
„eyðilagt í honum nýrnahetturnar, auk annarra
kirtla." Aðrir tóku vægar til orða og alþýðleg-
ar. Þeir sögðu, að McCarthy hefði dáið úr harmi
yfir misheppnaðri krossför. Þeir hefðu sagt þetta,
jafnt þótt hann hefði verið lostinn eldingu eða
bitinn af óðum hundum. En þó að slíkir dómar
væru vitanlega ekki á rökum reistir, þurfa þeir
samt ekki að vera rangir. Lifsviljinn er, eins og
við vitum, nauðsynlegur lífinu. Menn geta hjar-
að, þótt hann hverfi, en eigi lífið í vök að verj-
ast gegn sjúkleika, elli, eða gálauslegu líferni,
kann lifslöngun að ráða úrslitum. Full ástæða
er að vísu til að ætla, að vanlíðan McCarthys
undir lokin hafi fremur átt rætur sínar að rekja
til tómrar pyngju og eyddra drauma um kúabú
í Arizona heldur en misheppnaðrar krossferðar.
Krossferð hans, ef krossferð skyldi kalla, hafði
endað í ógöngum tveimur og hálfu ári áður. Og
hvort sem drykkjuskapur hans var nú meginor-
sök að dauða hans, þá er líklegt, að hann hefði
getað treint sér lífið með þvi að drekka ekki,
en hann kaus að drekka.
En játum við þetta, vakna jafnharðan ótal
spurningar um McCarthy. Hvers vegna riðu hon-
um að fullu atburðirnir 1954? Úr hvaða efni var
hjarta hans gert, að það skyldi óðara láta und-
an? Ósigra hafði hann beðið, það fór ekki milli
mála, en slíkum ósigrum snúa einmitt flestir lýð-
foringjar sér í hag. Hitler og Gandhi, svo að
nefndir séu menn af neðsta og efsta þrepi sið-
gæðisstigans, risu hvað eftir annað eins og fön-
ixar úr ösku eftir þess háttar ófarir. Hvað gerð-
ist eiginlega 1954, sem væri svo skelfilegt? Hann
lenti í rimmu í sjónvarpi, fjöldi Ameríkumanna