Helgafell - 01.04.1954, Blaðsíða 5

INNGANGSORÐ
3
við sig. Mætti þá enn reynast svo, að mönnum yrðu drýgri þau verð-
mæti, sem þeir hafa goldið nokkrum fórnum, en hin, sem þeim eru rétt
upp í hendurnar. Hitt þarf og ekki að efa, að slík listasöfn gætu, ef vel
tækist til, orðið merkur þáttur í þeirri viðleitm að skapa mönnum ást á
umhverfi þeirra og rjúfa þá andlegu einangrun, sem sífelldlega vofir yfir
,,hinum dreifðu byggðum“. Fyrir því-er ekki nema rótt og sjálfsagt, að
þjóðfélagið komi að sínu leyti einnig til hjálpar. Skyldum þess er ekki
fullnægt meðan nokkur sá maður, er gegmr þjóðnýtu hlutverki, þarf að
sæta menningarlegri útlegð í landi sínu.
* * *
HIN frjálsa samkeppm um tortínnngu lífsins á jörðmni á um þessar
mundir miklu blómaskeiði að fagna, og sennilega finnst ýmsum það
óviðurkvæmileg fjarstæða að hefja umræður um nýja menningarsókn á
slíkum tímum. En þó að fólkinu, sem byggir þennan hnött, hafi aldrei
stafað meiri hætta af valdhöfum sínum en einmitt nú, hefur mannkyn-
ið samt ekki látið hugfallast og mun ekki fyrr en í síðustu lög leggja
arar í bát. Enn vinna miljónir manna á heimilum, vinnustöðvum og
stofnunum, dag hvern þau störf, er boða þjóðum heimsins trú á fegurra
líf, þann eina sannleik, er gerir mennina frjálsa. Öll rök sögu vorrar hníga
einnig að því, að íslendingar skipi sér í þessa framvarðasveit nýrrar ald-
ar, en hlutgengi vort þar er undir því komið, að vér látum ekki neitt
undir höfuð leggjast um þá „aleflingu andans“, sem er, hvorttveggja í
senn, framlag vort til batnandi heims og hin eina raunhæfa vörn smárr-
ar þjóðar gegn ógnum haturs og hervæðingar.