Helgafell - 01.04.1954, Blaðsíða 52

50
HELGAFELL
ingu Abiidgáx-ds — vofandi yfir höfði sér fellst hann á, að „ekki geri til, þó
að borgarstjóranum sé ski-ifað“. Hann hef'ur þó hvorki tekið neina endan-
lega ákvörðun í mál'inu né hugsað sér að ganga svo langt, án samráðs við
föður sinn. Þetta sést bezt á því, að áð'ur en svar hefur borizt frá borgar-
stjóranum, skrifar hann Abildgárd vini sínum m. a. á þessa leið:
„Orlög foreldi'a minna liggja mér þungt á hjarta, og því þyngra sem
ég hef ekki enn borið gæfu til að verða föður mínum neitt að liði. Ef verk
þau, sem ég hef sent þér, og þau, sem ég sendi þér eftirleiðis, gætu orðið
honum nokkur stoð, mundi það vei-ða mér innileg ánægja. Eg get ekki
skilið, hvers vegna hann er hættur að skriía mér; ég hef ekkert svar fengið
við tveim síðustu bréfunum. Hann er víst reiður mér fyrir að hafa eklci
komið heim, en eins og yður mun auðveldlega skiljast, þá gat ég ekki farið
öðru fram en ég gerði“.
En hálfum öðrum mánuði áður en bréf þetta var sent af stað, var harm-
leikurinn í Vartov orðinn áþreifanleg staðreynd. Thorvaldsen, sem var
þess alls óvitandi, ferðaðist um sumarið til Montenegro í boði danska sendi-
herrans í Neapel, Schuberts baróns, en hann hafði í langan tíma leikið það
hlutverk að vei'a „hollvinur“ listamaxmsins. Það hefur vafalaust verið í
þessari ferð, ef elcki fyrr, að Thorvaldsen tók þá ákvörðun, sem honum féll
erfiðlegast — að trúa baróninum og systur hans, greifafrú Schimmelman,
fyrir þessum auðmýkjandi einkamálum og leita hjálpar þeirra. Af frúar-
innar hálfu mátt’i þó slík hjálp teljast sanngjörn, þar sem hún átti í pöntun
hjá Thoi'valdsen ekki ómerkara lisftaverk en skímarfontinn, sem gerður var
fyrir Bi-ahe Trolleborg, og hafði ekki enn greitt honnm svo mikið sem svai’-
aði andvirði þess efnis, sem til hans fór. Það skref, sem hann nú tók, verður
ljóst af þessum orðum í bréfi til Abildgárds:
„Viljið þér vei-a svo góður, þegar þér sjáið föðixr minn gamla, að bera
honum kveðju mína og segja honum þar með, að ég hafi falið Schubert
baron að skrifa systur sinni, greifafrú Schimmelmann, að sýna honum uni-
hyggjusemi, og að ég muni tjá þakklæti mitt fyrir það í verki rnínu. Að
þér, kæri herra jústitsráð, bei-ið umhyggju fyrii- föður mínum gamla, veit
ég; en hvað þeir stóru, sem alltaf voru svo ósínhir á loforðin, gera fynr
hann, veit ég ekki“.
En nú var það, að tíðindin frá Vartov bái’ust Thoi’valdsen til Monte-
negro — með hinu hnrðorða bréfi frá sjálfum föður hans.
Vinimir i Kaupmannahöfn höfðu vissulega látið hendur standa fram úr
ennum — í þetta sinn. Þeir voni hreyknir yfir því að hafa xitvegað Gott-
skálki eina af beztu vistarverum stofnunarinnar. Og jafnvel Stanley furð-
aði sig á því að fá ekki svo rnikið sem eitt þakkarorð frá myndhöggvar-
anum.
Svarbréf 86x^615 við hinum harmsára reiðilestri föður hans hefur áreið-
anlega haft að geyma fullnægjandi gi-einargerð fyrir hans eigin fjárhag-
Faðir hans hefur til fulls sætzt við son sinn persónulega, en — ekki við örlög
sín. Því þannig hefst það bréf, sem liann sendir honum næst, en það er um
leið síðasta bréfið, sem til er frá hans hendi: