Læknablaðið - 15.04.2007, Síða 52

ÞING SKURÐLÆKNA, SVÆFINGA- OG GJÖRGÆSLULÆKNA / ÁGRIP ERINDA
Niðurstöður: Tuttugu og níu greindust með æxli í skeifugörn á
tímabilinu, 18 karlar og 11 konur. Meðalaldur við greiningu var
63 ár (bil 42-83). Heldur fleiri greindust seinustu 15 árin (n=13)
samanborið við tímabilin þar á undan. Algengustu einkennin
voru: kviðverkir (n=19), slappleiki (n=16), blóðleysi (n=7),
þyngdartap (n=7), gula (n=6) og uppköst (n=6). Æxlin voru
oftast greind með tölvusneiðmynd (n=13), mjógirnisrannsókn
(passage) (n=7) eða röntgenmynd af maga (n=7). Flest æxlanna
voru kirtilfrumukrabbamein (n=16) en önnur voru krabbalíki
(carcinoid) (n=7), strómaæxli (GIST) (n=2), meinvörp annarra
æxla (n=2) og önnur æxli voru 2. Algengustu aðgerðir voru
Whipple’s aðgerð (n=7), brottnám á skeifugörn og/eða ásgörn
(n=5) og brottnám á æxli (n=3).Tveir voru greindir óskurðtækir
í aðgerð, tveir fengu enga skurðmeðferð og einn greindist við
krufningu. Algengustu fylgikvillar aðgerðar voru fistlar frá
brisi (n=4) og sárasýkingar (n=3). Einn lést í kjölfar aðgerðar,
úr sýklasótt og losti. Einn skurðlæknir hefur sinnt fimm tilfell-
um á íslandi, einn þremur og tveir tveimur. Sex einstaklingar
fengu krabbameinslyfjameðferð eftir skurðaðgerð en enginn
fyrir skurðaðgerð, fjórir við kirtilfrumukrabbameini og tveir
við meinvörpum í skeifugörn. Miðgildi lifunar fyrir kirtilfrumu-
krabbamein er 16 mánuðir (bil 0-39). Þar af eru fjórir sjúklingar
enn á lífi, (13-39 mánuðir frá greiningu). Miðgildi lifunar fyrir
krabbalíki (carcinoid) er 72 mánuðir (bil 23-144).
Gmræða: Æxli í skeifugörn eru sjaldgæf á Islandi og skurðlækn-
ar því útsettir fyrir fáum tilfellum. Einkenni eru ósértæk og
greiningaraðferðir mismunandi. Hlutfall kirtilfrumuæxla og
krabbalíkis er svipað hér og erlendis. Horfur eru slæmar hér-
lendis og heldur verri en lýst er í erlendum rannsóknum, þó þær
rannsóknir nái flestar yfir mun skemmra tímabil. Tíðni fer vax-
andi af óþekktum ástæðum.
E-16 Fate of the Residual Distal and Proximal Aorta
after Acute Type A Dissection Repair using Contemporary
Surgical Reconstruction Algorithm
Arnar Geirsson, Alberto Pochettino, Y. Joseph Woo, Wilson Y. Szeto, Joseph
E. Bavaria
Arnar.Geirsson@uphs.upenn.edu
Dept. of Cardiothoracic Surgery, University of Pennsylvania, Philadelphia,
USA
Background: In this study we wanted to evaluate long-term
results of our contemporary standardized surgical management
algorithm for repair of acute type A aortic dissections. Prior
reports have mostly included heterogeneous techniques and
populations.
Methods: From 1993 to 2004,221 consecutive patients underwent
repair of acute type A aortic dissection at our center. Hemiarch
repair was performed in 97.7% (216/221), and total arch in 2.3%
(5/221). 72.9% (161/221) underwent aortic valve resuspension
and 27.1% (60/221) had aortic root replacement.
Results: Freedom from proximal reoperation following aortic
valve resuspension was 94.6% at 5 years and 76.8% at 10 years
with cardiac malperfusion as risk factor. Freedom from distal
reoperation was 87.6% at 5 years and 76.4% at 10 years with
Marfan syndrome, age and extent of dissection as significant
risk factors for reoperation. In-hospital mortality for primary
operation was 12.7% (28/221) and actuarial survival was 79.2%
at 1 year,62.8% at 5 years and 46.3% at 10 years. Significant risk
factors for decreased survival included prior stroke, cerebral
malperfusion and length of cardiopulmonary bypass. In-hospital
mortality was 18.2% (2/11) following proximal reoperation and
31.2% (5/16) following distal reoperation.
Conclusion: We report improved long-term durability of our
proximal root repair with cardiac malperfusion as a significant
risk factor. Marfan disease, younger age and DeBakey type I are
risk factors for distal reoperation. To further improve long term
outcome, means to prevent progression of distal aortic disease
need to be developed.
E-17 Kæling meðvitundarlausra sjúklinga eftir hjartastopp
á íslandi 2003-2005
Jóhann M. Hauksson', Felix Valsson1-2
felix@landspilali. is
'Læknadeild HI, 2svæfinga-og gjörgæsludeild Landspítala
Inngangur: Nýlegar rannsóknir benda til að kæling valins hóps í
32-34°C í 12-24 klst kunni að minnka taugaskaða sjúklinganna. I
þessu verkefni er metinn árangur kælingar í þrjú ár á Islandi.
Þátttakendur og aðferðir: Skoðaðar voru sj úkraskrár 95 sj úklinga
á árunum 2003 til 2005. Þetta voru allir þeir sjúklingar sem
lögðust inn á gjörgæsludeild Landspítala eftir hjartastopp utan
spítala á þessu tímabili. Athugaðir voru ýmsir þættir varðandi
aðstæður þeirra fyrir, við og eftir áfallið. Einnig var þeim fylgt
eftir til að athuga líðan þeirra sex mánuðum eftir útskrift. Þessar
niðurstöður voru einnig bornar saman við árangur meðferðar
á meðvitundarlausum sjúklingum eftir hjartastopp sem lögðust
inn á gjörgæsludeild Landspítala árið 2001.
Niðurstöður: Árangur af meðferð sjúklinga sem leggjast inn á
gjörgæsludeild eftir hjartastopp hefur frá árinu 2001; breyst frá
því að 28% höfðu góða útkomu árið 2001 í 52% árin 2003-2005
(p<0,05).
Tafla 1. Útkoma eftir hjartastopp utan spítala árin 2003-2005.
Allir sjúklingar
Góð útkoma Slæm útkoma
Allir sjúklingar (n=95) 52% 48%
Vitni að hjartastoppinu (n=76) 61% 39%
Voru í VF/VT (n=70) 64% 36%
Voru í VF/VT og kældir (n=54) 74% 26%
Voru í rafleysa/PEA (n=25) 16% 84%
VF= sleglatif; VT=sleglahraótaktur; PEA=Rafvirkni án dæluvirkni
Af þessum 95 sjúklingum voru 17 ekki kældir. Það voru tveir
hópar. Annars vegar þeir sem voru of hressir til að fara í þá
meðferð, höfðu engan taugaskaða (2). Hins vegar þeir sem voru
taldir dauðvona næstu klukkustundir (15).
Ályktun: Árangur af meðferð meðvitundarlausra sjúklinga eftir
hjartastopp hefur stórbatnað eftir að byrjað var að beita kælingu
316 Læknablaðið 2007/93