Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2003, Blaðsíða 63

BLEKKINGAR SÓLVEIGAR
gjarn morðingi sem þóttist kunna að meta hjálp svikarans en náði sér
niðri á honum að leikslokum. Þerrnan veruleika varð að nálgast hægt og
gætilega.
Sjálf fann ég sterkt fyrir ótta og tortryggni Sólveigar og það gat verið
erfitt að greina vantrú herrnar frá mínum eigin fyrirvörum. Það var gef-
andi að vinna með manneskju sem treysti mér fyrir innstu hugsunum sín-
um og hlustaði af athygli á hvert orð mitt. En ánægju minni fylgdi ávallt
skuggi efasemda og vantrúar vegna óvissunnar um hvað leyndist á hinni
hlið peningsins. Að snúa honum við var hættuspil í huga Sólveigar vegna
þess að í bókstaflegri merkingu þá taldi hún ekld hægt að sjá nema aðra
hlið hans í einu. Ast og hatur, gott og slæmt voru í hennar huga
ósamrýmanlegar andstæður. Því var það henni merk uppgötvun að finna
að andstæðar tilfinningar útiloka ekki hver aðra, að vonbrigði hennar
með mig voru jafn sönn og þakklætið í minn garð.
Lengi vel hélt Sólveig í þá hugmynd að ég læsi hana eins og opna bók.
Alálið væri að fá mig tdl að segja sér hvernig hún ætti að vera og þá myndi
hún losna við vondar tilfinningar og verða öðru fólki þóknanleg. En eft-
ir því sem á leið sá hún betur hve margt af því sem hún áleit vera óvé-
fengjanlegar staðreyndir var í raun margslungin hugarsmíð hennar sjálfr-
ar. Sjálfsmynd sirmi sem óvinsælli og misheppnaðri viðhélt hún
ómeðvitað með klofningi og ffávarpi: Hún var léleg og aðrir í lagi. Til að
forðast höfnun gaf hún af sér mynd sem hún hélt að gengi í augun á fólki.
Sú lausn snerist hins vegar í höndunum á henni, því ef einhver sýndi
henni áhuga féll hann samstundis á prófinu fyrir að hafa bitið á agnið.
Við það fékk klofningurinn á sig nýja mynd, hin manneskjan varð annars
flokks og Sólveig fann til yfirburða. Eina ferðina enn fékk hún staðfest
að fólk væri ekki samskiptanna virði og hún væri betur sett ein. En með-
ferðin ruglaði þessa sýn. Þegar ég stóðst árásir hennar án þess að hafna
henni eða umbreytast í samræmi við ómeðvitaðar væntingar hennar fann
hún á hve hæpnum grunni sjálfsmynd hennar og tengsl við aðra stóðu.
Framundan var áframhaldandi glíma Sólveigar við að samþætta andstæð-
ur, annars vegar í henni sjálfri og hins vegar öðru fólki.
Lokaorð
í sálgreiningarmeðferð fær sálgreinir irmsýn í hugarheim annarrar
manneskju. Með frásögn af meðferðinni deilir hann túlkun sinni með