Þjóðlíf - 01.08.1991, Síða 76

MENNING
DANSADí
BOLUNGARVÍK
Gerum hlutina af metnaði, segja Bjarni K. og Pálína Vagnsdóttir
TEXTI OG MYNDIR: GUNNAR H. ÁRSÆLSSON
Popptónlistarlíf á Bolungarvík hefur verið
með daufara móti hin síðari ár. Einu sinni
var þar og hét hljómsveitin Kan með Her-
bert Guðmundsson fremstan í flokki. En
hún lagði upp laupana um miðjan síðasta
áratug og síðan hefur lítið gerst. Þangað til
í mars. Þá stofnaði ungur skagamaður,
Bjarni S. Ketilsson, nýfluttur til Bolung-
arvíkur, Léttsveit Bjarna K. Þjóðlíf var á
ferð þar vestra ekki alls fyrir löngu og tók
hús á bassaleikaranum. Einnig var mætt á
svæðið söngkona sveitarinnar, Pálína
Vagnsdóttir, en hún er einmitt ein af sjö
Vagnssystkinum, sem fyrr í sumar gáfu út
plötuna Hönd í hönd, uppáhaldslögin
hans pabba. En meira um það síðar. Þau
voru fyrst spurð um tilurð Léttsveitar
Bjarna K.
— Eftir að ég flutti hingað vestur um
síðustu áramót fór ég að leita að gítarleik-
urum og fann nóg af þeim en enginn vildi
koma „út úr skápnum“, heldur bara vera
áfram heima í sinni stofu, segir Bjarni.
Svo þegar leikfélagið hérna fór að æfa
komust þar í úrslit en það kom þeim sjálf-
um mjög á óvart. Og áður en þær vissu af
voru þær stöllur byrjaðar að spila á böll-
um.
— Þegar við vorum að byrja í kringum
1980 þá var mikið tónlistarlíf hérna og
mikið af unglingahljómsveitum í gangi.
En það hefur dofnað mikið yfir þessu og
það er miður vegna þess að margir af þess-
um krökkum höfðu svo sannarlega hæfi-
leika. Sennilega hefur ekki verið hlúð
nógu mikið að þessari viðleitni, tónlistin
þótti kannski heldur hrá og hávær en ein-
hvernveginn verða allir að byrja. Það var
slæmt að svona fór því þessir krakkar
fengu mikla útrás í því sem þeir voru að
gera.
Færð þú þessa sömu útrás í þinni
spilamennsku ?
— Já, já, ég fæ heilmikla útrás í þessu,
það er svo gaman að spila þessi gömlu lög.
Fólk getur sungið með og það skapast
miklu meiri stemmning þegar þannig lög
eru spiluð.
Ásthildur segir allskonar atvik koma
upp og stundum hafi verið brugðið á það
ráð að ferðast á snjóbílum og hraðbátum
til þess að komast til og frá dansleikjum.
v
\
Ásthildur Cesil. Er að vinna að hljómplötu hjá
Sigurði Rúnari Jónssyni (Didda fíðlu) þar ein-
göngu verða lög og textar eftir hana sjálfa.
Eftir Ásthildi liggur platan Sokka-
bandsárin sem kom út árið 1985 en nú er
ný plata í bígerð með aðstoð Sigurðar
Rúnars Jónssonar, Didda fiðlu. Blaða-
maður bað Ásthildi um að segja örlítið frá
því.
— Ég hef verið að vinna að þessari
plötu frá því á síðasta ári, að vísu ekki haft
mikinn tíma og því síður fjármagn en nú
þegar hægist um hjá mér þá einbeiti ég
mér meira að henni. Á plötunni verða ein-
göngu lög og textar eftir mig og ég vonast
til að geta lokið við hana áður en árið er
úti. En það skiptir í raun ekki svo miklu
máli hvenær, aðalatriðið er að hún komi
út. Ég reikna með því að gefa plötuna sjálf
út en er ekkert að flýta mér eða ýta á eftir
þessu.
Og um hvað ertu að fjalla á plötunni?
— Þetta eru þankar um lífið og tilver-
una almennt, hvað tekur við að því loknu
o.s.frv. Einskonar litlar hugleiðingar sem
ég klæði í rokk eða poppbúning og þrykki
svo á plast þegar fram í sækir en þar sem ég
er pínulítið forlagatrúar þá læt ég ráðast
hvenær verður endanlega af þessu, sagði
Ásthildur Cecil Þórðardóttir að lokum.
0
76 ÞJÓÐLÍF