Þjóðlíf - 01.08.1991, Blaðsíða 29

„Mín kynslóð gat ekki tekist á við söguna vegna þess að þagað var yfir henni. “
átta sig á því að það sem ætti að vera er
ekki alltaf það sem mögulegt er.
En hvernig takist þið á við stríðið, þú
og fjölskylda þín og Króatar erlendis?
— Ef við tækjum ekki virkan þátt í því
sem er að gerast myndum við ekki lifa
stríðið af tilfmningalega. Ég get ekki unn-
ið að doktorsritgerð minni hér í Tubingen
meðan stríðið geisar heima í Króatíu. Mér
finnst eins og fólki standi of mikið á sama
um það sem er að gerast á Balkanskagan-
um. Ég öðlast kjark þegar mér verður
ágegnt en finn til vanmáttar af því að svo
mörg ljón verða á vegi manns. Miðað við
það sem almenningur gerði á meðan á
Persaflóastyrjöldinni stóð eða uppreinsar-
tilrauninni í Sovétríkjunum er eiginlega
ekkert að gerast. Auðvitað fylgjast frétt-
astofurnar með atburðunum, en það er
ekki nóg. Hér í Tubingen eru 26000 há-
skólastúdentar en hvar eru þeir nú? Með-
an á Persaflóastríðinu stóð voru þeir á göt-
um og torgum en nú geisar stríð aðeins 800
km í burtu frá heimilum þeirra og þá eru
þeir hljóðir. Þetta er það umhverfi sem ég
þarf að vinna í.
— Við skipuleggjum vökur með kert-
um og bænum. Króatar hér taka virkan
þátt í þeim. Það er óvanalegt, því að sem
Króati er maður ekki vanur að ganga fram
fyrir skjöldu fyrir eitthvað sem maður
trúir á. Sumir sem koma hafa búið hér í 20
ár án þess að hafa samsamast þýsku þjóð-
félagi. Þeir voru ekki vanir að koma fram
sem Króatar, eru ekki Þjóðverjar en eftir
þrjá mánuði sá maður hvernig þeir réttu
úr sér. Loksins fóru menn að hittast, tala
saman á króatísku og styrkja með þessu
sjálfsvitundina. Við tókum eftir því að
margir hafa verið mjög einmana. Bænirn-
ar hjálpa okkur að takast á við ótta okkar
og fréttir grimmdarinnar sem berast okk-
ur að heiman.
— Annars er vinna flestra Króata hér í
Tubingen ósýnileg. Menn safna fjármun-
um og kaupa lyf og hjálpargögn. Það er
hreint ótrúlegt hvað menn gefa, oftast yfir
1000 mörk (um 36 þúsund). Sumir hafa
litlu meiri mánaðarlaun en þetta. Menn
ganga á eigin bankabækur og mjög nærri
sér.
— Systir mín hefur verið að flytja
hjálpargögn til Zagreb og gefið skýrslur
um hvernig þau hafa verið notuð. Við fá-
um innkaupalista frá neyðarráðinu í Zagr-
eb og þegar vörurnar hafa borist þangað
fáum við þakkarskrif með kvittunum fyrir
móttöku gagnanna. Þannig geta menn séð
hvernig fé þeirra er varið. Það sem við
gerum er e.t.v. ekki mikið í hlutfalli við
það sem gera þyrfti. Við erum aflvana en
við látum okkur ekki!. Ein vinkvenna
minna var samferða síðustu bílalestinni út
úr Vukovar, sem flutti særða og slasaða til
Zagreb. Hún sagði þá hafa sungið...
0
Munið að greiða gíróseðlanna
ÞJÓÐLÍF 29