Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Qupperneq 77

HIROSHIMA
171
flutninguin úr hámarkinu 380.000 niður í um 245.000. Verksmiðjur
og önnur íbúðarhverfi, eða úthverfi, voru í þéttum hring kringum
miðbik borgarinnar. í suðurátt voru hafnirnar, flugvöllur og eyj-
urn þakinn flóinn. Fjallahringur er kringum óshólmana á þrjá vegu.
Herra Tanimoto og herra Matsuo lögðu leið sína gegnum verzlun-
arhverfið, sem var þegar orðið fullt af fólki, og yfir tvær af ánum
að hinum íhöllu götum í Koi, og upp eftir þeim að útjaðri borgar-
innar og fjallsrótunum. Þegar þeir voru að leggja af stað upp eftir
dal burt frá þéttu húsaþyrpingunum var gefið merki um að hættan
væri liðin hjá. (Þar sem japönsku radar-fræðingarnir fundu aðeins
þrjár flugvélar, héldu þeir að þær væru aðeins á njósnarflugi.)
Það var erfitt að ýta handvagninum upp að húsi gervisilkiframleið-
andans, og eftir að mennirnir höfðu komið flutningi sínum á hús-
brautina og að tröppunum, námu þeir staðar um stund til að hvíla
sig. Álma úr húsinu var á milli þeirra og borgarinnar. Húsið var eins
og flest híbýli í þessum hluta Japans gert úr trégrind og timburveggj-
um sem héldu uppi þungu tígulþaki. Anddyrið, sem var fullt af
samanvöfðum sængurfötum og fatnaði, leit út eins og svalur hellir
fullur af mjúkum hægindum. Andspænis húsinu, hægra megin við
aðaldyrnar, var stór, snoturlegur klettaskrautgarður. Það heyrðist
ekki í neinum flugvélum. Morguninn var hljóður; staðurinn var
svalur og viðfeldinn.
Þá sundraðist loftið af geysilegu leiftri. Herra Tanimoto man
greinilega að það breiddist frá austri til vesturs, frá borginni upp til
hæðanna. Það var eins og sólin breiddi úr sér. Bæði hann og
herra Matsuo tóku viðbragð í skelfingu — og báðir höfðu tíma til
að taka viðbragð (því að þeir voru 3.500 yards, eða tvær mílur,
frá miðbiki sprengingarinnar). Herra Matsuo þaut upp þrepin
inn í húsið, kastaði sér í sængurfötin og gróf sig ofan í þau. Herra
Tanimoto gekk fjögur eða fimm skref og kastaði sér niður milli
tveggja stórra kletta í garðinum. Hann þrýsti sér fast upp að öðrum
klettinum. Af því að andlit hans vissi að steininum sá hann ekki hvað
gerðist. Hann fann snöggan þrýsting, og síðan rigndi yfir hann
flísum og smáspýtum og tígulmolum. Hann heyrði engan hávaða.
(Varla nokkur í Hiroshima man eftir því að hafa heyrt nokkurn
hávaða af sprengjunni. En sjómaður sem var í bát sínum úti á