Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Qupperneq 80

174
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
fyrir að gera svona mikinn skarkala, en síðan kom upp í henni
meöaumkun svo aÖ henni lá við aö tárast. Tilfinningar hennar
beindust einkum aö nágrannanum, sem var aö rífa niður heimili
sitt, borð fyrir borö, á sama tíma og svo mikil óhjákvæmileg eyöi-
legging átti sér stað, en jafnframt fann hún eflaust til almennrar
heildarmeðaumkunar, aö ekki sé talaö um sjálfsmeðaumkun. Eigin-
maður hennar, Isawa, fór í herinn skömmu eftir að Myeko fæddist,
og hún hafði ekkert frétt frá honum langa lengi þangað til hún
fékk fimni oröa skeyti 5. marz 1942: „Isawa dó hetjudauða við Singa-
pore.“ Síðar frétti hún að hann hefði dáið 15. febrúar, daginn
sem Singapore var unnin, og að hann hefði verið orðinn liðþjálfi.
Isawa hafði ekki verið sérlega mikilhæfur klæðskeri, og einasta
eign hans var Sankoku-saumavél. Eftir að hann var dáinn og fjár-
sendingar hans hættar að koma, tók frú Nakamura fram saumavél-
ina og fór að taka að sér smávægileg saumastörf, og síðan hafði
hún alið önn fyrir börnunum, fátæklega þó, með því að sauma.
Sem frú Nakamura var að horfa á nágranna sinn, ljómaði hvítt
leiftur um allt, hvítara en allt sem hún hafði áður séð. Hún tók
ekki eftir því hvernig fór fyrir nágrannanum; móðurkenndin kom
henni til að þjóta af stað inn til barnanna. Hún var búin að ganga
eitt skref (húsið var 1.350 yards, eða þrjá fjórðu úr mílu, frá mið-
biki sprengingarinnar) þegar. eitthvað greip hana á loft, og henni
fannst hún fljúga inn í næsta herbergi, yfir svefnpallinn, og á eftir
komu hlutar úr húsinu hennar.
Trébrak féll niöur kringum hana þegar hún kom niður og tíg-
ulsteinum rigndi yfir liana; allt varð dimmt, því að hún var greftr-
uð. Rústirnar höfðu ekki grafiö hana djúpt. Hún komst á fætur
og gat losað sig. Hún heyrði barn hrópa, „mamma, hjálpaðu mér!“
og sá yngstu telpuna sína — hina fimm ára gömlu Myeko — í kafi
upp að brjósti án þess að geta hreyft sig. Meðan frú Nakamura
reyndi í ofsa að klöngrast í áttina til telpunnar, heyrÖi hún hvorki
né sá neitt til hinna barnanna.
Dagana fyrir sprenginguna hafði dr. Masakazu Fujii, sem var efn-
aður, sællífur, og eins og sakir stóðu ekki of önnum kafinn, veitt
sér það eftirlæti að sofa til klukkan níu eða hálf tíu, en sem betur