Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Blaðsíða 81

HIROSHIMA
175
fór varð hann að fara snemma á fætur daginn sem sprengjunni var
kastað til að fylgj a gesti sínum á járnbrautarstöðina. Hann fór á
fætur um sexleytið, og hálftíma síðar gekk hann með vini sínum
í áttina að stöðinni, sem var ekki langt í burtu, handan við tvær
árkvíslarnar. Hann var kominn heim aftur klukkan sjö, einmitt
þegar hið þráláta hættumerki var gefið. Hann át morgunverð, og
síðan fór hann úr öllu nema nærklæðunum, þar sem þegar var
orðið heitt í veðri, og fór út á svalirnar til að lesa blaðið. Þessar
svalir voru einkennilega gerðar — eins og raunar allt húsið. Dr.
Fujii átti sérkennilega japanska stofnun, einkasjúkrahús eins læknis.
í þessu húsi, sem stóð við og yfir Kyo-ánni og rétt við Kyo-brúna,
voru þrjátíu herbergi handa þrjátíu sjúklingum og ættingjum
þeirra — því að sá er siður í Japan, ef maður verður veikur og fer
á sjúkrahús, að einn eða fleiri meðlimir fjölskyldu hans fari og
búi með honum þar, til þess að elda fyrir hann, baða hann, nudda
hann og lesa fyrir hann, og til þess að tjá honum í sífellu samúð
fjölskyldunnar, en án hennar mundi japönskum sjúklingi líða
verulega illa. Dr. Fujii hafði engin rúm — aðeins hálmdýnur —
handa sjúklingum sínum. Hins vegar hafði hann alls kyns nýtízk
tæki: röntgenvél, rafgeislunartæki og glæsilega, flísalagða rann-
sóknarstofu. Byggingin stóð að tveim þriðju hlutum á landi, að
einum þriðja hluta á stólpum yfir misháu vatni Kyo-fljótsins. Sá
hluti hússins sem dr. Fujii bjó í var yfir fljótinu og var kynlegur
útlits, en hann var svalur á sumrin, og frá svölunum sem sneru frá
miðbiki borgarinnar var hressandi að horfa á ána og skemmti-
bátana sem liðu fram og aftur. Dr. Fujii hafði stundum haft ástæðu
til kvíða, þegar flóð hljóp í Ota-flj ótið og kvíslar þess, en stólp-
arnir virtust vera nógu sterkir, og húsið hafði aldrei haggazt.
Dr. Fujii hafði verið tiltölulega athafnalítill í mánaðartíma, því
að þegar tölu ósnortinna borga fór fækkandi í júlímánuði, og það
virtist æ greinilegra að ráðizt yrði á Hiroshima, fór hann að vísa
sjúklingum á bug með þeirri röksemd að hann gæti ekki flutt þá
neitt, ef gerð yrði íkveikjuárás. Nú hafði hann aðeins tvo sjúklinga
eftir — konu frá Yano, særða í öxlina, og tuttuguogfimm ára gaml-
'an mann á batavegi eftir brunasár sem hann hafði hlotið þegar
gerð var árás á stálverksmiðju sem hann vann í skammt frá Hiro-