Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Qupperneq 85

HIROSHIMA
179
hann til að fara, og hann hafði lagt af stað með fyrri lest en hann
var vanur. Draumurinn hafði gert hann sérlega skelkaðan vegna
þess að hann var svo nátengdur raunverulegum atriðum, að minnsta
kosti á yfirborðinu. Hann var aðeins tuttugu og fimm ára og hafði
nýlokið námi við Eystra læknaháskólann í Tsingtao í Kína. Hann
var brot af hugsjónamanni, og það tók hann mjög sárt hve illa
var séð fyrir heilbrigðismálunum í sveitaþorpinu sem móðir hans
bjó í. Upp á eigin spýtur og án leyfis var hann farinn að líta til
nokkurra sjúklinga þar í bænum, eftir átta stunda vinnu á spítal-
anum og fjögurra tíma ferðalög. Hann hafði nýlega komizt að raun
um að þungar refsingar lágu við því að stunda sjúklinga án leyfis;
samlæknir hans, sem hann hafði lagt þetta fyrir, hafði veitt honum
harðar ávítur. Engu að síður hélt hann áfram lækningum sínum.
1 draumnum hafði hann verið við sjúkrabeð sveitasjúklings þegar
lögreglan og læknirinn, sem hann hafði talað við, ruddust inn í
herbergið, gripu hann, drógu hann út og börðu hann grimmilega.
I lestinni ákvað hann næstum því að hætta lækningum sínum í
Mukaihara, því að hann vissi að engin tök myndu verða á því að
fá leyfi, vegna þess að yfirvöldin myndu telja að það bryti í bága
við skyldur hans á Rauðakross-spítalanum.
Við endastöðina náði hann strax í strætisvagn. (Síðar taldist
honum til að ef hann hefði tekið sömu lest og hann var vanur þenn-
an morgun, og ef hann hefði orðið að bíða nokkrar mínútur eftir
strætisvagninuin, eins og oft kom fyrir, hefði hann verið rétt við
miðbik borgarinnar þegar sprengingin varð og áreiðanlega farizt.)
Hann kom á spítalann klukkan sjö-fjörutíu og gaf sig fram við
yfirlækninn. Fáeinum mínútum síðar fór hann inn í stofu á neðstu
hæð og tappaði blóð úr handleggnum á sjúklingi til þess að gera
Wassermann-próf. Rannsóknarstofan þar sem tækin voru geymd
var á þriðju hæð. Hann gekk eftir aðalganginum í áttina að stig-
anum með blóðsýnishornið í vinstri hendinni í eins konar leiðslu
sem hann hafði fundið til allan morguninn, sennilega vegna draums-
ins og hinnar óværu nætur. Hann var kominn eitt skref framhjá
opnum glugga þegar ljósið frá sprengjunni speglaðist í ganginum,
líkt og gríðarlegt ljósmyndunarleiftur. Hann kraup á kné og sagði
við sjálfan sig eins og sönnum Japana sæmdi, „Sasaki, gambare!