Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Qupperneq 98

192
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Alla leiðina kjökraði herra Fukai: „Látið þið mig vera.“ Hópurinn
sneri til hægri þegar þeir komu að fallinni húsaþyrpingu sem var
öll í báli. Við Sakai-brúna, en yfir hana lá leiðin til Austursvæð-
isins, sáu þeir að öll húsin fyrir handan voru eitt eldhaf; þeir þorðu
ekki að fara yfir og ákváðu að leita sér afdreps í Asano-garðinum,
sem var vinstra megin við þá. Faðir Kleinsorge, sem hafði verið
lasinn í nokkra daga af illkynjaðri magasótt, fór að riða undir
mótþróafullri byrði sinni, og þegar hann reyndi að klifra yfir rústir
margra húsa sem vörðu þeim veginn að garðinum, hrasaði hann,
missti herra Fukai og kollsteyptist niður að árbakkanum. Þegar
hann komst á fætur, sá hann herra Fukai hlaupa burt. Faðir Klein-
sorge hrópaði á hóp af hermönnum, sem stóðu hjá brúnni, að stöðva
hann. Þegar faðir Kleinsorge lagði af stað til haka að ná í herra
Fukai, hrópaði faðir LaSalle: „Flýtið þér yður! Ekki eyða tíman-
um!“ svo að faðir Kleinsorge lét sér nægja að biðja herinennina
að sjá um herra Fukai. Þeir sögðust skyldu gera það, en þessi litli,
örvilnaði maður slapp frá þeim, og prestarnir sáu það seinast til
hans að hann hljóp í áttina að eldinum.
Herra Tanimoto hljóp í fyrstu fullur ótta um fjölskyldu sína og
kirkju í áttina til þeirra, stytztu leið eftir aðalbrautinni í Koi. Hann
var eini maðurinn á leið inn í bæinn; hann mætti hundruðum og
aftur hundruðum sem voru á flótta, og sérhver þeirra virtist vera
skaddaður á einhvern hátt. Augnabrúnirnar voru brunnar af sum-
um og skinnið lafði frá andlitum þeirra og höndum. Aðrir fórnuðu
höndum af sársauka, líkt og þeir bæru eitthvað í báðum höndum.
Surnir köstuðu upp í sífellu á göngunni. Margir voru naktir eða í
fatatætlum. Á suma nakta likami hafði bruninn gert munstur —
eftir belti og axlabönd — og á húð sumra kvennanna myndir af
blómum sem þær höfðu haft á sloppunum sínuin (af því að hvítur
litur endurvarpaði hitanum frá sprengjunni en svart efni tók hann
til sín og leiddi hann að húðinni). Margir særðir menn studdu
ættingja sína sem voru enn verr staddir. Næstum því allir voru
niðurlútir, horfðu beint af augum, voru þögulir og sýndu alls engin
svipbrigði.
Þegar herra Tanimoto var kominn yfir Koi-brúna og Kannon-