Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Qupperneq 99

HIROSHIMA
193
brúna, eftir að hafa hlaupið alla leiðina, sá hann, þegar hann nálg-
aðist miðbikið, að öll hús voru -hrunin og mörg logandi. Trén
voru nakin og stofnar þeirra sviðnir. Hann reyndi að komast gegn-
um rústirnar á ýmsum stöðum, en hvarvetna stöðvaði eldurinn
hann. Undan mörgum húsum hrópaði fólk á hjálp, en enginn kom
því til hjálpar; yfirleitt hjálpuðu þeir sem eftir lifðu þennan dag
aðeins ættingjum sínum eða næstu nágrönnum, því að þeir gátu
ekki skilið eða þolað víðtækari skelfingu. Hinir særðu höltruðu
fram hjá neyðarópunum, og herra Tanimoto hljóp fram hjá þeim.
Sem kristinn maður var hann fullur samúðar með þeim sem voru
inniluktir og sem Japani var hann yfir sig kominn af blygðun
að vera ósærður, og hann bað á hlaupunum: „Guð hjálpi þeim
og bjargi þeim úr eldinum.“
Hann ætlaði að komast fyrir eldinn með því að fara til vinstri.
Hann hljóp aftur að Kannon-brúnni og fylgdi einni árkvíslinni nokk-
urn spöl. Hann reyndi við margar hliðargötur, en þær voru allar
ófærar, svo að hann sneri langt til vinstri og hljóp alla leið til
Yokogawa, en það er brautarstöð við járnbraut sem lá umhverfis
borgina í víðum hálfhring, og hann fylgdi brautinni þangað til
hann kom að brennandi lest. Þá var hann orðinn svo agndofa af
útbreiðslu eyðileggingarinnar að hann hljóp tvær mílur í norður
til Gion, en það er úthverfi við fjallsræturnar. Alla leiðina fór hann
fram hjá hræðilega brenndu og limlestu fólki, og í sekt sinni sneri
hann sér til hægri og vinstri á hlaupunum og sagði við suma:
„Fyrirgefið, að ég er ekki byrðum hlaðinn eins og þið.“ í nánd
við Gion fór hann að mæta sveitafólki sem var á leið til borgar-
innar að hjálpa, og þegar það sá hann, hrópuðu margir: „Sko!
Þarna er einn sem ekki er særður.“ í Gion kom hann að hægri
bakka aðalárinnar, Ota, og hljóp með straumnum, þangað til
hann kom að eldunum aftur. Enginn eldur var hinum megin við
ána, svo að hann fór úr skyrtunni og skónum og kastaði sér út í.
Uti í miðri ánni, þar sem straumurinn var allsterkur, varð hann
að lokum gripinn þreytu og ótta — hann hafði hlaupið næstum
því sjö mílur — og hann varð máttlaus og rak niður eftir ánni.
Hann bað: „Góði guð, hjálpaðu mér yfir. Það væri fásinna af
mér að drukkna þegar ég er sá einasti sem ekki er særður.“ Hann
13