Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Qupperneq 100

194
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
gat þröngvað sér til að taka nokkur sundtök í viðbót og komst upp
á odda nokkru neðar.
Herra Tanimoto klifraði upp árbakkann og hljóp áfram þangað
til hann kom enn að eldi í nánd við stórt musteri, og þegar hann
sneri til vinstri til þess að komast fram hjá honum, var hann svo
ótrúlega heppinn að mæta konu sinni. Hún hélt á litla drengnum
þeirra. Tilfinningar herra Tanimotos voru nú orðnar svo sljóvar
að ekkert gat komið honum á óvart. Hann faðmaði ekki konu sína
að sér; hann sagði aðeins: „Þú hefur þá bjargazt.“ Hún sagði
honum að hún hefði einmitt verið komin heim úr næturgisting-
unni í Ushida þegar sprengingin varð; hún hafði grafizt undir
prestssetrinu með barnið í fanginu. Hún sagði honum hvernig rúst-
irnar hefðu þrýst á hana, hvað barnið hefði grátið. Hún sá Ijós-
rák, og með því að teygja annan handlegginn upp fyrir sig stækk-
aði hún opið smátt og smátt. Eftir svo sem hálftíma heyrði hún að
snarkaði í logandi tré. Að lokum var opið orðið svo stórt að hún
gat ýtt barninu út, og síðan klifraðist hún út sjálf. Hún sagðist
nú vera á leiðinni til Ushida aftur. Herra Tanimoto sagðist vilja
athuga kirkjuna sína og reyna að hjálpa fólkinu í Grannafélaginu
sínu. Þau skildu eins stuttaralega — eins ringluð — og þau höfðu
hitzt.
Á leið sinni fyrir eldinn fór herra Tanimoto yfir Austursvæðið
en þangað var fólki ætlað að flýja ef haéttu bæri að höndum, og
þar var hræðilegt um að litast: röð eftir röð af brunnu og blóðugu
fólki. Þeir sem voru brenndir stundu: „Mizu, Mizu! Vatn, vatn!“
Herra Tanimoto fann skjólu í götu einni í nánd og vatnshana sem
enn var hægt að nota í brotinni húsgrind, og hann fór að bera
þessu volaða fólki vatn. Þegar hann hafði geíið um þrjátíu þeirra
að drekka, sá hann að hann mátti ekki vera að meiru. „Fyrirgefið
þið,“ sagði hann hátt við þá sem voru næstir honum og teygðu
hendurnar í áttina til hans og hrópuðu af þorsta. „Það er margt
fólk sem ég verð að annast.“ Síðan hljóp hann burt. Hann fór aftur
að ánni með skjóluna í hendinni og stökk niður á sandeyri. Þar
sá hann hundruð manna sem voru svo særðir að þeir gátu ekki
staðið upp og komizt út úr hinni brennandi borg. Þegar þeir sáu
uppréttan mann og óskaddaðan, hófst sami söngur: „Mizu, mizu,