Tímarit Máls og menningar - 01.12.1963, Síða 53

KONRAD BERCOVICI
Það er hægt að græða á skáldskap
Feitur maSur um fimmtugt, sköllóttur og bláeygður, rétti mér hönd sína,
sem var á stærð við svínslæri, og kynnti sig. Við vorum á leiöinni yfir
Atlanzhafið á farþegaskipi.
Ég heiti Levin, hvað heitið þér? Ég verzla með silki, með hvað verzlið þér?
Ég tautaði að viðskipti mín skiptu engu máli.
Eftir matinn, þegar kaffið var boriS fram, komu skipstjóri og bryti, heils-
uðu mér og settust við okkar horð. Ég kynnti þeim þennan nýja kunningja
minn sem fylltist lotningu þegar hann sá að ég var í kunnleikum við slíka
höfðingja og spurði mig aftur um viðskipti mín.
Ég hliðraði mér við að veita honum nokkurt ákveðið svar og hann horfði
á mig hissa og tortrygginn.
Klukkutima síðar sló Levin kunnuglega á öxl mér og sagði:
Ég er búinn að komast að því hvað þér eruð, mér var sagt að þér séuð
rithöfundur. Hversvegna sögðuð þér mér það ekki strax. ÞaS er ástæöulaust
að skammast sín fyrir það. ÞaS hefur meira að segja komiö fyrir í minni
fjölskyldu. GóSa nótt.
Næsta dag var Levin búinn að ráða það við sig að segja mér ævisögu sína.
Ég fremur hvatti hann til þess en latti, þótti bezt að ljúka því af. Þegar ein-
hver hefur ákveðiS að segja öðrum ævisögu sína duga engin undanbrögð.
Og því lengur sem það dregst því íburðarmeiri verður ævisagan og ósannari.
Ekki er eins leiðinlegt að hlusta á neitt og uppspuna hugmyndasnauðra
manna.
Þegar búið var að borða fór ég upp á þilfar, settist í stól við hliðina á föru-
naut mínum og sagði:
Þér ætluðuð að segja mér eitthvaö, Levin, látið það koma.
Levin ræskti sig og hummaði. Ég ætla að verða fáorður en segja yður samt
allt frá upphafi til enda.
Fyrst vil ég geta þess að Kantrowitz, sem líka verzlar með silki, er forn-
vinur minn og fluttist til Ameríku um sama leyti og ég — fyrir tuttugu árum.
323