Tímarit Máls og menningar - 01.12.1963, Qupperneq 57

ÞAÐ ER HÆGT AÐ GRÆÐA Á SKÁLDSKAP
sveið í hjartað. Ofaná allar áhyggjur af kaupsýslunni skyldi það bætast að
slíkt kæmi fyrir í Ameríku. Skáldskapur!
Og svo kom Kantrowitz einn dag inn í skrifstofu mína og ég sá það með
hálfu auga á hegðun hans að hann var hamingjusamur. Stærsta vörupöntun
hefði ekki getað gert hann svona hamingjusaman. Nei. Og ég fór að hugsa
um hvað hefði komið fyrir hann. Ég var á ráðstefnu með sölumanni mínum,
en ég sleit henni, kallaði á Kantrowitz afsíðis og sagði:
Hvað er það Kantrowitz? Segðu það fljótt, ég er að springa.
En hann var í svo miklu uppnámi að hann mátti ekki mæla. Loks sagði hann:
Þú hafðir rétt fyrir þér, Levin, Izzy minn hefur komið fyrir sig vitinu,
honum rennur blóðið til skyldunnar. í morgun tók hann að sér stöðu hjá
A. G. B. silkifélaginu og fer eftir viku í söluferð út á landsbyggðina. Þessi
drengur hefur bjargað lífi mínu. Og Kantrowitz grét eins og barn.
Þetta gerði mig mjög hamingjusaman, ég get ekki sagt yður hve hamingju-
samur ég varð. Stærsta silkipöntun hefði ekki glatt mig eins mikið. Jafnvel
kaupsýslumenn hafa tilfinningar, skal ég segja yður. Ég sagði Kantrowitz að
ég væri í miðri mikilsverðri ráðstefnu, en hún skyldi fá að bíða til morguns.
Og svo fórum við út í bæ og fengum okkur flösku af góðu víni í tilefni dagsins,
og við vorum glaðir og ánægðir og töluðum um gamla landið og fólk sem
við höfðum þekkt.
Okkur hafði ekki búnazt illa í þessu nýja landi, við höfðum grætt peninga
og allt var nú eins og það átti að vera. Börnin okkar voru til fyrirmyndar,
þeim rann hlóðið til skyldunnar.
Ég fór svo heim og sagði konu minni þessi góðu tíðindi. En þegar Margrét
dóttir mín heyrði að Izzy hefði tekið sinnaskiptum og væri að fara í söluferð
fór hún að gráta og grét eins og hún hefði fengið mestu sorgarfréttir. Þú
getur aldrei skilið kvenfólk, sagði ég við sjálfan mig. Það hefur heldur enginn
getað hingaðtil. Hvernig átti ég þá að vita af hverju hún var að gráta, nema
hún grét ekki af hamingju. Ég vissi það. Það er allt öðruvísi grátur. Ég skipti
mér því ekkert af henni, hún var ef til vill að gráta af því, að hún fengi ekki
að sjá Izzy fyrst um sinn. Ég vissi að þau fundust, þó ég hefði bannað þeim
það. Stúlkur eru svo sjálfstæðar í þessu landi, og faðir sem veit það gefur
sínar fyrirskipanir og þykist svo ekki taka eftir að þeim er ekki hlýtt.
Að mánuði liðnum kom Izzy úr söluferðinni. Hann var sem nýr maður.
Hann hafði látið klippa hár sitt og fötin hans voru hrein og strokin. Eigendur
A. B. G. silkifirmans voru ánægðir með hann, ég símaði til þeirra og spurði
þá um hann. Ég hugsaði með sjálfum mér að ég skyldi láta það afskiptalaust
327