Tímarit Máls og menningar - 01.06.1969, Blaðsíða 53
FeSgar
Hlynur svarar: „Já, herra.“
Dómarinn segir: „Sér þú?“
Hlynur svarar: „Já, herra.“
Dómarinn segir: „Hvað sér þú?“
Hlynur svarar: „Já, herra.“
Hannes hrópar: „Nei, nei, ég segi, leitaðu út af og út yfir. Om.“
Það er sagt; röddin er Hlyns: „Það er risi úr málmi, útlimirnir mjóar
stangir, hreyfanlegar á kúlulegum, höfuðið niðursuðudós, bolurinn uppmjótt
fuglabúr, bak við rimlana pínulítill maður. Hann hleypur fram og aftur og
þrífur í rimlana. Hann segir eitthvað.“
Það er spurt: „Hvað segir hann?“
Það er sagt: „Atom, Absalom, Salomom, om.“
„Lára, Lára!“
Hún snaraðist upp og kveikti ljósið, sneri sér að honum og spurði: „Var
þig að dreyma illa, Hannes minn?“
Hann strauk svefninn af augum sér og þagði. Svo muldraði hann: „Eins
og hafið.“
„Var þig að dreyma hafið?“ spurði hún.
„Nei,“ svaraði hann, „nei, nei, það var martröð aftur. En svo skeði eitt-
hvað rétt áður en ég vaknaði. Mig dreymdi eitthvað. Eitthvað nýtt og voldugt
eins og hafið.“ Hann hugsaði sig um lengi.
Loks sagði Lára: „En martröðin þá, hvernig var hún?“
„Ég get ekki munað hana heldur.“
Þau þögðu bæði um hríð. Svo sagði hann: „Ósköp er allt kyrrlátt núna.
Þægilega kyrrlátt.“
„Má ég slökkva?“ spurði hún. Hann jánkaði því. Hún slökkti.
Enn leið drykklöng stund, svo sagði hann lágt: „Lára.“
„Um.“
„Om.“
„Ha?“
„Om. Það var orð, sem einhver sagði. Om.“
„Om? Hvað þýðir það?“
„Ég veit það ekki.“ Hann kveikti á náttlampanum sín megin og bætti við:
„Ég verð að fara niður og fletta því upp. Og Lára,“ bætti hann við um leið
og hann fór í sloppinn, „það, sem ég ætlaði að segja, við þurfum að losa
okkur við bílvélina á morgun.“
43