Tímarit Máls og menningar - 01.09.1984, Side 39

Arásin í neðanjarðarlestinni
Bob las allt bréfið yfir aftur. Hægri höndin kipptist ósjálfrátt upp
að hálsinum.
Svo reis hann snöggt á fætur, vöðlaði saman bréfinu og henti því í
gólfið. Reyndi að skella glerhurðinni á eftir sér.
Robert Moran labbaði hratt á móti vindinum, rigningin lamdi
andlit hans og rann saman við sölt tárin.
IV
Michel stóð grafkyrr og horfði ýmist á götuna eða búðargluggann.
Eigandinn reyndi að sýnast rólegur, en beið eftir einhverjum
viðbrögðum. Hann hafði brugðið annarri löppinni bak við dyrnar og
leit öðru hverju á símann. En Michel stóð grafkyrr.
Hann hafði ekki verið nema nokkur andartök inni í bókabúðinni
þegar eigandinn birtist sveittur og hás. Hann glápti fyrst á Michel
eins og venjulega en í þetta skipti hætti eigandinn sér lengra en áður.
— Þú mátt ekki vera hérna. Þú mátt ekki vera hérna inni. Þú ert
blautur, þú ættir að þvo þér. Þessu romsaði hann út úr sér með
skjálfandi röddu og færði sig nær Michel. Hann ýtti klaufalega í
bakið á honum.
— Þú mátt ekki vera hérna.
Michel þagði og labbaði í átt að dyrunum. Eigandinn fylgdi á eftir.
— Komdu ekki aftur, sagði hann og opnaði þær. Michel smeygði
sér framhjá honum. Eigandinn lokaði hurðinni og brá löppinni bak
við hana, líkt og hann væri hræddur um að Michel ryddist inn aftur.
Og nú stóð hann úti á götu og sneri bakinu í vindinn. Michel var
bara 16 ára gamall, klæddur í ljósbrúnan jakka af bróður sínum. Um
hálsinn hafði hann vínrauðan trefil. Hann var í svörtum bol með
brunagötum og þröngum gallabuxum sem höfðu rifnað á hnjánum.
Það af hárinu sem ekki hafði verið klippt burt stóð stíft út í loftið.
Það var aðallega útlitið sem fór í taugarnar á fólki. Það elsta lét sér
nægja að snúa sér við og horfa. Snyrtilegu jafnaldrarnir voru verstir.
Þeir voru yfirleitt þrír til fjórir saman og héldu til við Charonne-
búlvarð.
— Þú ert óóógeðslegur, öskruðu þeir og hættu ekki fyrr en hann lá
meðvitundarlaus eða einhver stelpa aumkvaðist yfir hann og sagði:
— Þetta er aumingi.
389