Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Page 110

Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Page 110
Tímarit Máls og metiningar sársaukavein. Þvínæst hljóp hann beint af augum útá eyðilandið með vírum sínum og járnarusli og bílhræjum. Eitthvað greip um fótinn á honum og hann lét stafinn ríða á því, en það var ekki maður, bara eitthvert hárbeitt málmstykki. Hann var snöktandi og lafmóður, en hann ruddist áfram inná svæðið og að baki honum ruddust hinir líka inná svæðið, rákust á allskyns ranimosk og spörkuðu í dósir og skjólur. Hann féll í einhverja fáránlega víraflækju; það vargaddavír og reifbæði föt hans og hold. Síðan hélt flækjan honum föstum, svo honum fannst dauðinn vera á næsta leiti, og þegar hann átti enga von aðra hrópaði hann af lífs og sálar kröftum: „Hjálpiði mér, hjálp- iði mér!“, en hann var með öllu raddlaus og stóð á öndinni. Hann réðst á vírinn og vírinn svaraði í sömu mynt með því að klóra hann á höndum og andliti. Svo var hann skyndilega laus. Hann sá rútuna koma til baka, og hann æpti aftur sinni miklu og hljómlausu rödd: „Hjálpiði mér, hjálpiði mér!“ Með ljós rútunnar að bakgrunni sá hann greinilega útlínur eins unga mannsins. Dauðinn var á næstu grösum og í svipinn fylltist hann heift yfir ranglæti lífsins, að því skyldi ljúka með þessum hætti fyrir manni sem ævinlega hafði verið verksígjarn og löghlýðinn. Hann hóf þungan stafinn á loft og lét hann dynja á haus þess sem var á hælum hon- um, svo maðurinn lyppaðist til jarðar með stunum og veinum, rétt eins- og lífið hefði líka verið ranglátt í hans garð. Þvínæst snerist hann á hæli og hóf að hlaupa á ný, en hljóp beint utaní aflóga vörubíl og steyptist til jarðar ringlaður. Um stund lá hann graf- kyrr og átti von á högginu sem mundi ganga frá honum, en jafnvel við þessar aðstæður kom glóran til hans aftur og hann velti sér tvær veltur og var undir bílnum. Hvert einasta innyfli virtist vera á leiðinni uppí kok og á vörum hans var bragð af svita og blóði. Hjartað var einsog villt dýr í brjóstholinu og virtist hefja líkamann á loft í hvert sinn sem það sló. Hann reyndi að róaþað, afþví hann óttaðist að til þess heyrðist, og reyndi að hafa stjórn á háværupi andköfunum, en hvorttveggja var honum um megn. Þá sá hann alltíeinu tvo ungu mannanna bera við dökkan himininn. Hann hélt þeir hlytu að heyra til sín, en sjálfir stóðu þeir á öndinni eins- og drukknandi menn og orð þeirra komu með hríðum. Svo sagði annar þeirra: “Heyrirðu?" 372
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132

x

Tímarit Máls og menningar

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.