Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Qupperneq 110

Tímarit Máls og metiningar
sársaukavein. Þvínæst hljóp hann beint af augum útá eyðilandið með
vírum sínum og járnarusli og bílhræjum.
Eitthvað greip um fótinn á honum og hann lét stafinn ríða á því, en
það var ekki maður, bara eitthvert hárbeitt málmstykki. Hann var
snöktandi og lafmóður, en hann ruddist áfram inná svæðið og að baki
honum ruddust hinir líka inná svæðið, rákust á allskyns ranimosk og
spörkuðu í dósir og skjólur. Hann féll í einhverja fáránlega víraflækju;
það vargaddavír og reifbæði föt hans og hold. Síðan hélt flækjan honum
föstum, svo honum fannst dauðinn vera á næsta leiti, og þegar hann átti
enga von aðra hrópaði hann af lífs og sálar kröftum: „Hjálpiði mér, hjálp-
iði mér!“, en hann var með öllu raddlaus og stóð á öndinni. Hann réðst á
vírinn og vírinn svaraði í sömu mynt með því að klóra hann á höndum og
andliti.
Svo var hann skyndilega laus. Hann sá rútuna koma til baka, og hann
æpti aftur sinni miklu og hljómlausu rödd: „Hjálpiði mér, hjálpiði
mér!“ Með ljós rútunnar að bakgrunni sá hann greinilega útlínur eins
unga mannsins. Dauðinn var á næstu grösum og í svipinn fylltist hann
heift yfir ranglæti lífsins, að því skyldi ljúka með þessum hætti fyrir
manni sem ævinlega hafði verið verksígjarn og löghlýðinn. Hann hóf
þungan stafinn á loft og lét hann dynja á haus þess sem var á hælum hon-
um, svo maðurinn lyppaðist til jarðar með stunum og veinum, rétt eins-
og lífið hefði líka verið ranglátt í hans garð.
Þvínæst snerist hann á hæli og hóf að hlaupa á ný, en hljóp beint utaní
aflóga vörubíl og steyptist til jarðar ringlaður. Um stund lá hann graf-
kyrr og átti von á högginu sem mundi ganga frá honum, en jafnvel við
þessar aðstæður kom glóran til hans aftur og hann velti sér tvær veltur og
var undir bílnum. Hvert einasta innyfli virtist vera á leiðinni uppí kok
og á vörum hans var bragð af svita og blóði. Hjartað var einsog villt dýr í
brjóstholinu og virtist hefja líkamann á loft í hvert sinn sem það sló.
Hann reyndi að róaþað, afþví hann óttaðist að til þess heyrðist, og reyndi
að hafa stjórn á háværupi andköfunum, en hvorttveggja var honum um
megn.
Þá sá hann alltíeinu tvo ungu mannanna bera við dökkan himininn.
Hann hélt þeir hlytu að heyra til sín, en sjálfir stóðu þeir á öndinni eins-
og drukknandi menn og orð þeirra komu með hríðum.
Svo sagði annar þeirra: “Heyrirðu?"
372