Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Side 33

Hœgt felldi ég heim minn saman“
Prósi versus póesí
Langvarandi yfirlega skáldsagnaritunar hentaði honum ekki, segir Elías
Mar um þig í ritdómi í Tímaritinu, en lengi hélstu því til streitu að þú vterir
skáldsagnahöfundur.
Upphaflega ætlaði ég að verða skáldsagnahöfundur, ég hreifst af ákveðn-
um skáldsögum, Giæp og refsingu til dæmis og Kiljan náttúrlega og fleiri
höfundum. Mig langaði mikið til að semja prósa og var að glíma við það en
orti um leið, ósköp hefðbundin ljóð sem fengu slæma dóma hjá kunningj-
unum. Svo það hvarflaði eiginlega aldrei að mér að ég væri ljóðskáld. Ekki
fyrr en ég yrki Dymbilvöku, ekki fyrr en ég fór að þýða kvæðin sem ég
nefndi. Þá kviknaði eitthvert ljós inni í mér sem heldur áfram að loga.
Það flökraði að mér þar sem þú lýstir því í tevisögunni þegar þú hentir
Dymbilvöku fyrir borð á leið til útlanda að þér hafi þótt ómerkilegra að
vera skáld en rithöfundur.
Nei, það voru vonbrigði með viðtökur bókarinnar sem ollu því.
En eimir ekki eftir af skáldsagnahöfundinum að því leyti að þú yrkir oft
löng Ijóð, þú þarft pláss.
Eg held að það tengist fremur því að ég hef alltaf verið hrifinn af tónlist
og mig langaði að yrkja í symfónískum stíl eins og ég sagði áðan. Þar að
auki — og það er kannski af því að ég hef ekki hugsað nógu skarpt - sá ég
ekki fyrir mér efni ljóðanna áður en ég byrjaði, þau hefjast af sjálfu sér og
svo prjóna ég við eins og ég skrifaði Sigfúsi. Þá er eins og ég eigi efni inni
sem fyllir út í formið. Eg man til dæmis þegar ég settist einu sinni undir
rjáfrið í Noregi og mig langaði að yrkja kvæði en vissi ekki hvað ég átti að
yrkja um. Ur því kom ljóðið „Kopar“ í Jarteiknum, eins konar sjálfsmynd.
Dæmigert ljóð að því leyti að ég vissi ekki nákvæmlega hvað ég ætlaði að
segja fyrr en ég hafði lokið því.
„Tími hins skorinorða Ijóðs er kominn“
I frtegu samtali í Birtingi 1958 hvattir þú menn til að sigrast á vantrausti
sínu á orðinu. Tími hins skorinorða Ijóðs kom hjá öðrum en þú hélst áfram
að vera „einræmslegur föndran' eins og þú kallar þitt fólk. Hvernig líkaði
þér við þessa afurð þína, til dæmis hjá Degi Sigurðarsyni?
Hann var mjög hressilegur, ég kunni vel við hann. Hann sagði hlutina á
skemmtilegan og stundum svolítið brútalan hátt. Ari Jósefsson gaf út eina
bók en dó alltof ungur. Þorsteinn frá Hamri fannst mér ekki skorinorður.
Svo var ég farinn úr landi og sá lítið af íslenskum ljóðum í aldarfjórðung.
En 1958 hafði ég mikla þörf fyrir að þvo hendur mínar af fyrri ljóðum og
23