Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Síða 36

Tímarit Máls og menningar
Þetta er dæmigert fyrir aðferð þína, að taka efni sem þú hefðir getað
skrifað reiðilega hlaðagrein um eða lesendabréf og yrkja Ijóð í staðinn,
svona sleipt Ijóð . . .
Oskiljanlegt fyrir allan almenning! Enda eru greniflétturnar norskar, hér
á landi eru sett upp ljós sem ekki mynda net eins og grenið gerir.
A Ijóðið „Jarteikn “ einhvern sérstakan sess í bókinni úr því þú notar það í
titilf
Nei, það held ég ekki, en það er hnitmiðað kvæði. Ég bjó á austurströnd
Noregs í einmanlegri byggð þegar ég orti það, umhverfið er þaðan, skógar
og vötn. Svo hef ég haft styrjöldina í Víetnam í huga, stórveldin og þeirra
spil— „jötna hrikaleik". Óhugnaðurinn kemur fram í óræðum djúpum sem
gína og stjörnum sem fljúga nær. Ein fellur þó í huga mér sem tár og gefur
til kynna persónulegan trega. I hörðum heimi er gott að geta fundið til. Ég
er ánægður með þennan endi.
Svo kom Orvamælir.
Já, seint og um síðir, ósköp grá með leiðinlegri kápu. En ég er heldur
ekki ánægður með ljóðin í bókinni, hún er miklu bragðdaufari en Jarteikn,
enda er hún tvískipt. Fyrri hlutinn er ortur næstu tvö ár eftir að ég skilaði
handritinu að Jarteiknum sem er óvenjulegt, oft orti ég eitt kvæði strax eft-
ir að ég skilaði handriti og svo ekkert í tíu ár þangað til ég komst í gang aft-
ur. Þarna orti ég sem sagt nokkur kvæði; nokkrum árum seinna komu
ferðakvæðið frá London, Mengun og Farfuglaveiðar í Hollandi. Svo fæ ég
styrk og yrki bókina til enda heima á Islandi á tveim mánuðum og Mynd-
þraut eftir að ég kem aftur til Noregs. Þess vegna er bókin sundurlausari að
stemningum en aðrar bækur mínar. Og það vantar ástríðuna og spennuna í
málið í kvæðum seinni hlutans.
Lágt muldur þrumunnar finnst mér vera persónulegri en fyrri bækurnar.
Hún er heilsteyptari en Örvamælir. Þar var mikið af hálfgildingskvæð-
um. Þau eru að vísu líka til í nýju bókinni. En ég er mjög ánægður með
fyrsta kvæðið, það þykir mér gott. Um maurana. Það er svo vel byggt,
aldrei þessu vant.
Þessi nýja bók er nálægari lesanda en Ijóðabækurnar þínar hafa verið.
Losuðu minningabækurnar um einhver höft?
Það getur nú verið. En svo skynjaði ég líka allt í einu hvað ég var orðinn
gamall. Það er viss eftirsjá í bókinni, ekki satt? Það var sennilega kveikjan
að því að ég fór að yrkja aftur eftir svona langt hlé. Ég hafði ekki ort kvæði
síðan ég sendi frá mér Örvamæli í ársbyrjun 1977 þegar ég byrjaði aftur að
yrkja 1986. Fyrsta kvæðið sem ég orti var „A leiðarenda", þú sérð stemn-
inguna í því. Þetta er um granna mína í bænum sem við vorum nýflutt til,
mjög hefðbundið að ýmsu leyti. En síðasta línan bjargar því:
26