Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Qupperneq 71

Harpa Harpa Sól
sem komið var. Svo brosti hann vandræðalega svo sást í röð af
mjallahvítum tönnum.
Hann gekk hokinn og einbeittur ásýndum framan við bílinn á
götunni miðri og veifaði göngustafnum. Það var flautað ákaflega en
Jón Sigurðsson tók ekkert mark á því þar sem járnsmiðir láta
köngulær ekki segja sér fyrir verkum. Hann var hugsi. Honum var
ekki nokkur leið að muna hvað hann hét. Hann gekk þess vegna í
veg fyrir næsta bíl sem á móti kom og lagði hönd á húddið og
spurði: Afsakið, en þér getið víst ekki sagt mér hvað ég heiti. Eg hef
nú þegar steingleymt því. Það er mér svo mikil áreynsla að vera
kominn til Reykjavíkur.
- Nei, þar er ekki nokkur leið fyrir mig að svara því vinur, sagði
sá sem var undir stýri.
I þriðja bílnum fékk hann þetta svar: Ja, það veit ég ekki vinur, en
hins vegar veit ég hverjum þú líkist, þú ert alveg nákvæmlega eins og
hann Jón sálugi forseti.
- Já, og það er líka það sem ég heiti vinur, sagði Jón Sigurðsson.
En hann var svo gleyminn að þegar hann kom í Bankastræti hafði
hann ekki hugmynd um hvað hann hét. Hann spurði litla stúlku
sem svaraði: Eg man það ekki heldur manni, ég veit bara að það er
mynd af þér upp á vegg hjá ömmu minni og svo er stytta af þér á
Austurvelli fyrir framan Alþingishúsið. Eg sá hana á sautjánda júní.
En afhverju ertu ekki með blöðru og fána? Kall eins og þú átt alltaf
að vera með blöðru og fána.
Jón Sigurðsson fór í vasann sinn og fann þar spesíu og eftir nokk-
urt þóf fékk hann stóra blöðru og íslenskan fána fyrir spesíuna í
næstu sjoppu. Sjoppueigandinn beit í spesíuna til að gá hvort hún
væri ekta, hann hafði séð að svoleiðis var gert í bíó.
Jón Sigurðsson ranglaði um miðbæinn með blöðruna og fánann
þar til hann fann styttuna af sjálfum sér á Austurvelli. Hann settist
þar á bekk. Vindurinn snart snjóhvítt hár hans og sló blöðrunni
mjúklega við hnéð. Hann dottaði smástund af áreynslunni. Svo
vaknaði hann og kinkaði kolli góðlega til þeirra sem framhjá fóru.
Hvers vegna var ég að þvælast í mannabyggð, hugsaði hann. Jú, til
að fræðast, og til að hjálpa mönnunum, og til þess að geta verið
okkur járnsmiðum til gagns, og til þess að láta kjósa mig forseta, já
umfram allt það. Og nú veit ég að veröldin er miklu stærri en
61