Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Qupperneq 79

Wu rtembergsalu rinn
Raunar var ég það líka. Upp úr vasa sínum tók hann pakka af síga-
rettum sem herinn úthlutaði - blár og krumpaður pappír, hálf upp-
litaður, sem af lagði ramma lykt og yndislega í minningunni - satt
að segja einungis í minningunni - og rak hann upp í nefið á mér. I
þessum langa, klaufalega og rómantíska líkama bjó líka klunni sem
Seinecé náði aldrei fullkomlega valdi yfir.
Eg stóð á fætur. Mér tókst að ná í eina Gauloise sígarettu. Ég
kveikti í henni, en kastaði henni samstundis frá mér, því reykurinn
blandaðist blóðinu í munninum á mér og varð hroðalega bragð-
vondur. Eg tók eftir því að hann batt þrefalda slaufu á skóna sína
þegar hann reimaði þá (Seinecé átti í miklum vandræðum, yfirleitt
óleysanlegum, með reimar, bindi og belti). Hann tók húfuna af
borðinu, setti hana kyrfilega á sig og dró hana lítillega niður að
hægri augabrún. Hann spurði mig í hvaða svefnskála ég væri. Ég
sagði honum að mér hefði verið leyft að fá mér herbergi úti í bæ,
svo ég gæti notað vaktafríin til að æfa mig á sellóið í bakgarðinum
við bakaríið.
„Eg er sælkeri," sagði ég græðgislega.
„Hafðu engar áhyggjur, ég líka,“ sagði hann eins og maður sem
ætlar að hughreysta félaga sinn. Þvínæst endurtók hann, eins og um
djúpa speki væri að ræða: „Eg er sælkeri," og hann varð frómur,
hérumbil vaxkenndur á svipinn þegar hann sagði þessi orð. Hann
hafði sjálfur, útskýrði hann, leigt sér stóran og mikinn sal hjá sjötíu
og sjö ára gamalli piparkerlingu, á fyrstu hæð í stóru einbýlishúsi
við skógarjaðarinn. „Ég verð að kynna þig fyrir fröken Aubier,“
sagði hann. „Hún syngur lög sem móðir hennar söng.“
Hann gekk að legubekknum sem ég hafði sest aftur á. Hann tók í
hönd mína. Hann þrýsti hana lengi.
„Loksins siðmenntaður maður,“ sagði Seinecé.
„Enda vantar í hann tönn,“ svaraði ég.
69