Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Qupperneq 97

Litleysið
dagarnir: Jörðin snerist hraðar); ég hjúfraði mig sofandi að heitum
steini; þurr kuldinn allt í kring var notalegur. Með öðrum orðum,
hvað veðurfarið snerti, ef satt skal segja, var ég ekki svo illa haldinn.
Meðal þeirra óteljandi lífsnauðsynlegu hluta sem við urðum að
vera án, var litleysið - eins og þið getið ímyndað ykkur - minnsta
málið; þó við hefðum vitað að litir væru til, hefði okkur fundist þeir
óviðeigandi munaður. Einu óþægindin sem fylgdu því var álagið á
augun þegar maður var að leita að einhverju eða einhverjum, þar
sem allt var jafn litlaust var ekkert form glögglega greint frá því sem
var fyrir aftan það eða kringum það. Maður áttaði sig varla á hlutum
á hreyfingu: rúllandi broti úr loftsteini, kræklóttri jarðsprungu sem
opnaðist, eða gjalli sem þeyttist upp úr eldfjalli.
Dag nokkurn var ég á hlaupum gegnum eins konar hringleikahús
úr götóttum svampkenndum klettum; sundurgröfnum af bogum,
handan þeirra voru aðrir bogar sem opnuðust að hæðóttu landsvæði
þar sem litleysið var slegið greinilegum íhvolfum skuggum. Og á
milli litlausra súlnaboganna sá ég eins konar litlausa blossa á iéttum
spretti, þeir hurfu og birtust aftur lengra í burtu: tvær sléttar glóðir
sem kviknuðu og hurfu skyndilega; ég hafði enn ekki áttað mig á
því hvað þær voru, en ég var þegar orðinn ástfanginn og á hlaupum í
leit að augum Ayl.
Ég fór inn á sendna auðn: ég hélt áfram, sökkvandi í sandöldur
sem litu aldrei eins út en voru samt alltaf svo líkar. Eftir því frá
hvaða sjónarhorni var horft virtust brúnir sandhæðanna útlínur
liggjandi líkama. Það mátti næstum greina handlegg sem var lagður
yfir viðkvæm brjóst, með lófann opinn undir hvílandi vanga; lengra
í burtu birtist ungur fótur með granna stórutá. Ég staðnæmdist til
að virða fyrir mér möguleika líkinganna og heil mínúta leið áður en
ég uppgötvaði að ég hafði ekki sandöldu fyrir augunum heldur það
sem ég leitaði að.
Hún lá litlaus, yfirbuguð af svefni, á litlausum sandinum. Ég sett-
ist skammt frá. A þessum tíma - eins og ég veit í dag - var liðið að
lokum útfjólubláa tímabilsins á reikistjörnunni okkar; lífsmáti sem
var að kveðja skartaði því fegursta sem hann átti.
Ayl opnaði augun. Hún sá mig. Ég held að í fyrstu hafi hún ekki
greint mig - eins og ég hana - frá öðru í þessum sendna heimi; svo
virtist hún finna í mér aftur óþekktu nálægðina sem hafði elt hana,
87