Tímarit Máls og menningar - 01.03.1993, Blaðsíða 78

Af Antoni er það að segja, að honum þótti hálf leiðinlegt hvað Kristmund-
ur tók skáldskapinn hátíðlega, enda taldi hann kvilla mannsins aldrei
annað en væga þarmasýkingu sem gekk um þær mundir í bænum og olli
niðurgangi. Við krufninguna fékk Anton staðfestingu á þessu áliti sínu
og lét svo um mælt að seint fengi hann krufið annað lík sem væri jafn
laust við krabba. En við yrkingamar hafði Anton lent í vandræðum með
að finna orð um sýkingu sem byrjaði á bókstafnum k. Hann greip því til
þess ráðs að nota krabbamein í staðinn til að vísan væri rétt stuðluð. En
aldrei var Anton fyllilega ánægður með böguna og lét hana ekki fylgja
með í annars þokkalegu vísnakveri sem út kom fyrir jólin í hitteðfyrra.
2
í síðasta þætti mínum sagði ég eilítið frá Antoni Pálssyni, lækni og
hagyrðingi. Annar læknir, Vilhjálmur Karl Vilhjálmsson, hefur af stakri
hógværð borið af sér alla vísnagerð, en umsjónarmaður þessa þáttar telur
þó öruggt að hann hafi ort eftirfarandi ferskeytlu:
Ég las en túlkun tákna brást
er talan 5 í gylltu
á rauða brunabflum sást
og babú eyrun fylltu.
Þessa vísu hafa kvæðamenn lengi reynt að feðra og vilja sumir bera
böndin að Ásdísi Sverrisdóttur, slökkviliðsstjóra í Hafnarfirði. Aldrei
hefur Ásdís gengist við faðeminu. Hún er drengur góður og skömngur.
Tel ég af og frá að hún vilji leyna menn einhverju í þessu efni. Og mér
vitanlega hefur engum tekist að setja fram haldbæra sögu sem leiði hið
sanna í ljós um tilurð vísunnar. En sjálfur verð ég æ sannfærðari um að
hún er eftir Vilhjálm Karl.
Vilhjálmur ólst upp í Keflavík og stundaði læknisnám við Háskóla
íslands, en fór að því loknu til framhaldsnáms í New York. Ekki fylgir
sögunni hver hafi verið sérgrein hans. En fyrir Vilhjálmi fór eins og fleiri
efnilegum íslendingum við svipaðar aðstæður; hann lét stórborgarlífið
heltaka sig og hvarf frá námi. Ekki var samt Vilhjálmur úr hófi sukksamur
eða upp á kvenhöndina. Þar hef ég fyrir mér menn sem vom samtíða
honum í læknisfræðinni hér heima. Hef ég talað við marga, en enginn
68
TMM 1993:1