Gripla - 01.01.1998, Page 125

VERGIL-PÁVERKNAD PÁ NORR0N LITTERATUR
123
Certatim sociiferiunt mare et aequora verrunt (778). I skaldediktinga finst
livfulle parallellar til denne verselina.
Ottarr svarti (Hpfuðlausn 2,4, sjá Finnur Jónsson 1912:291):
Sleit mjpk róin mikla
mgrg gr und þér bgru.
Þjóðólfr Amórsson (Lausavísur 3, 19, sjá Finnur Jónsson 1912:381):
Vestr réð ór Nið næsta
nýri skeið at stýra
ungr (enn árar drengja)
allvaldr (í sæ falla).
Þjóðólfr Arnórsson (Lausavísur 3, 21, sjá Finnur Jónsson 1912:381-382):
Sorgar veit, áðr slíti
sæfang ór mar strgngum
herr, þars heldr til varra
hár sjau tpgum ára.
Norðmeðr róa naðri
negldum straum en heglda
— út’ s sem innan líti
amar væng — með jámi.
Innanfor sagavitskapen har det ofte vori framhevja som eit særmerke ved
sagastilen at sjeleliv vert skildra indirekte. Eit vidgjete dpme er skildringa av
Egill Skallagrímssons sorg ved kong Adalsteins hoff etter at bror til Egill,
Þórólfr, var fallen i Vínheiðr-slaget.
Egils saga kap. 55 (1933:143-144):
Síðan fór Egill með sveit sína á fund Aðalsteins konungs ok gekk
þegar fyrir konung, er hann sat við drykkju; þar var glaumr mikill; ok
er konungr sá, at Egill var inn kominn, þá mælti hann, at rýma skyldi
pallinn þann inn óœðra fyrir þeim, ok mælti, at Egill skyldi sitja þar í
pndvegi gegnt konungi. Egill settisk þar niðr ok skaut skildinum fyrir
fœtr sér; hann hafði hjálm á hpfði ok lagði sverðit um kné sér ok dró
annat skeið til hálfs, en þá skelldi hann aptr í slíðrin; hann sat uppréttr
ok var gneyptr mjpk. ... en er hann sat, sem fyrr var ritat, þá hleypði
hann annarri brúninni ofan á kinnina, en annarri upp í hárrœtr; Egill
var svarteygr ok skolbrúnn. Ekki vildi hann drekka, þó at honum væri
borit, en ýmsum hleypði hann brúnunum ofan eða upp. Aðalsteinn