Gripla - 01.01.1998, Qupperneq 275

LEIÐBEININGAR UM FRÁGANG GREINA
273
skýrt fram annað hvort innan hornklofa eða strax á undan eða á eftir tilvitn-
uninni.
Tilvitnanir í rit á máli þar sem latneska stafrófið er ekki notað skal umrita
með latneskum stöfum nema sérstök ástæða sé til annars.
Tilvitnanir í handrit skulu að jafnaði vera stafréttar og ekki er þörf á að
sýna hvemig leyst er upp úr böndum og skammstöfunum. Höfundi er þó
heimilt að umrita tilvitnun í handrit og samræma stafsetninguna annað hvort
í samræmi við núgildandi reglur eða samræmda stafsetningu foma ef til-
vitnunin hefur einungis efnislegt gildi. Höfundur skal þó hafa tilvitnunina
algjörlega stafrétta, ef það skiptir máli; hafa skal þó samráð við ritstjóm um
slíkt þar sem ekki er víst að öll tákn séu fyrir hendi í prentsmiðju.
Stuttar orðréttar tilvitnanir eru hafðar innan tvöfaldra tilvitnunarmerkja,
„ “, í meginmáli. Lengri orðréttar tilvitnanir skal auðkenna sérstaklega með
breiðri spássíu (inndrætti). Ennfremur skal greina þær frá meginmáli með
auðu línubili á undan þeim og eftir. Vísað skal til heimildar á undan slfkri
tilvitnun.
Þegar eitthvað er fellt niður úr orðréttri tilvitnun skal það gefið til kynna
með þremur punktum, ..., eins og venja er.
11 Tilvísanir
Tilvísanir í heimildir eru auðkenndar með nafni höfundar ritsins ásamt
útgáfuári og blaðsíðutali þar sem við á. Útgáfuár og blaðsíðutal kemur jafnan
innan sviga og nafn höfundar einnig nema það sé hluti af meginmáli. Stund-
um er höfundamafnið hins vegar hluti textans og er það þá ekki endurtekið
innan sviga. Svipaður háttur er hafður á um tilvísanir í rit ótilgreindra höf-
unda, heimilt er þó að sleppa útgáfuárinu í tilvísuninni ef fullljóst er um hvaða
útgáfu er að ræða.
Ekki skal nefna bindisnúmer í tilvísun nema fleiri en eitt bindi rits séu
notuð sem heimildir. Þegar vitnað er til blaða í handriti er farið að viðteknum
venjum.
í beinum tilvísunum skal aðeins nota eftimafn erlendra höfunda en ávallt
fullt nafn íslenskra höfunda.
12 Tilvísanir í texta
Margar greinar í Griplu em þess eðlis að oft er vitnað meira í texta eftir
ókunna höfunda en þekkta. Rit þessi hafa í flestum tilvikum verið gefin út,
gjarnan í ritröðum sem bera langa og í sumum tilfellum óþjála titla. Til að til-