Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2011, Qupperneq 191

191
AKADEMÍSKT FRELSI OG FRJÁLSAR RANNSÓKNIR
Árið 1953 var alríkisstjórnin með rúmlega 10.000 Bandaríkjamenn og
12.000 útlendinga í yfirheyrslum með hugsanlega brottvísun fyrir augum.
Öldungadeildarþingmaðurinn Joseph McCarthy var á hátindi valda sinna.
Um það bil fimmtungur vinnuaflsins í Bandaríkjunum starfaði í skugga
hollustuskilmála. Þetta endaði með því að Dwight D. Eisenhower forseti
herti enn á herferðinni gegn kommúnismanum með því að undirrita 1954
lög um eftirlit með kommúnistum sem í raun bönnuðu kommúnistaflokk-
inn.
Kúgunaröflin þurftu á einstaklingum að halda sem vegna bakgrunns
síns gætu talist líklegir til að stunda niðurrifsstarfsemi. Undir þá skilgrein-
ingu féllu ýmsir, einkum vegna þess aðdráttarafls sem hugmyndir og kenn-
ingar Karls Marx, Friedrichs Engels, V.I. Lenins, Leons Trotsky og ann-
arra lýðræðissinnaðra sósíalískra hugsuða eins og Rósu Luxemburg höfðu
fyrir kynslóðina sem komst til vits og ára í kreppunni á fjórða áratugnum.
Sumir voru að leita að betri heimi og þjóðfélagskenningum sem gætu gefið
þeim von. Hópar stúdenta á stöðum eins og New York háskóla, Col umbia,
Harvard og Kaliforníuháskóla í Berkeley höfðu daðrað við og tengst
kommúnistaflokknum eða öðrum samtökum sem aðhylltust hugmyndir
kommúnismans. Þessir einstaklingar sem hægt væri að gera að söku-
dólgum voru mikilvægur efnisþáttur og juku á óttann við samsæri innan-
lands. Eins og við er að búast hrifust margir námsmenn og fræðimenn í
háskólum af nýjum leiðum til að skoða hið pólitíska og félagslega umhverfi.
Þetta var frjór jarðvegur fyrir herferð gegn kommúnistum.
Pólitískir leiðtogar og menn eins og J. Edgar Hoover notuðu vitneskju
sína um fortíð áberandi Bandaríkjamanna ásamt með þeirri vitneskju sem
þeir fengu frá „fagmönnum“ í hópi tálbeita og fyrrum flokksfélaga sem
fengust til að „nefna nöfn“ til að búa til ýkta útgáfu af umfangi niðurrifs-
starfseminnar. Raunverulegum félögum í kommúnistaflokknum fækkaði
staðfest, en samkvæmt þeim mátti svipta kennara starfi fyrir að vera félagar í
Kommúnistaflokknum; Bailey gegn Richardson 341 U.S. 918 (1951); og Barsky gegn
Board of Regents 347 U.S. 442 (1954). Það var ekki fyrr en um miðjan sjötta áratug-
inn sem „rétturinn sveigði af braut sinni og fór að verja rétt þessa sama fólks með
því að draga úr kraftinum í starfsemi þeirra sem börðust gegn meintum undirróð-
ursöflum.“ Sjá William O. Douglas, „Judicial Treatment of Nonconformists“ í
The Court Years 1939­1975: The Autobiography of William O. Douglas (New York;
Random House, 1980); og http://www.english. upenn.edu/-afilreis/50/douglas-
court-years.html. Í Dennis­málinu staðfesti rétturinn sakfellingu tólf meðlima
landsnefndar kommúnistaflokksins sem höfðu verið ákærðir samkvæmt Smith lög-
unum (18 U.S.C. 371) „fyrir samsæri um að berjast fyrir þeim málstað að steypa af
stóli stjórn Bandaríkjanna með krafti og ofbeldi“ (Stone, Perilous Times, 396).