Glóðafeykir - 01.04.1989, Qupperneq 60

58
GLOÐAFEYKIR
tvo sonu, komst annar upp, Guðmundur, bifvélavirki, hefur um
áratugi unnið hjá Kaupfél. Skagf. Um feril þeirra hjóna vísast til þáttar
um Valdimar í Glf. 1975, 16.h. bls. 78. Því má bæta hér við að
snjóaveturinn mikla, 1920, er þau hjón voru á Miðmói, var fannfergi
þvílíkt í Fljótum að uppborið hey, er þau áttu í Revkjarfjalli, fennti í
kaf, týndist með öllu og fannst eigi fyrr en snjóa leysti er komið var
langt á sumar fram. Urðu þá ungu hjónin að aka heyi ásjálfum sér um
langan veg utan frá Mósjó og fram í Miðmó, því að hesti mátti eigi við
koma sakir fanndýptar. Mun þetta hafa verið meiri þrekraun en svo,
að allir megi skilja nú á dögum. En allt bjargaðist af fyrir frábæran
dugnað og þrautseigju þeirra hjóna.
Margrét Gísladóttir var í meðallagi há, beinvaxin og grönn,
dökkhærð, fölleit, fríð og glæsileg á yngri árum. Hún var greind,
geðrík en viðkvæm. skapföst. trygglvnd, vinföst en vinavönd. Hún var
afburða dugleg, ráðdeildarsöm og mikil búkona. Hún unni öllum
gróðri, öllu lífi, var frábærlega natin við skepnur, kom upp
gróskumiklum trjágarði við heimili þeirra hjóna á Sauðárkróki, sem
rómað var fyrir einstakan þrifnað og snyrtimennsku.
Margrét var mikillar gerðar og mátti ekkert aumt sjá. Kona dó af
barnsförum. Margrét hafði þá fyrir skömmu alið yngri son sinn, er
síðar dó ársgamall. Margrét vandi sveininn af brjósti, tók líflítið barn
hinnar látnu móður og lagði sér við brjóst, svo að lífi þessu var borgið.
Betur varð naumast gert. Svona var Margrét.
Garðar Björnsson, bóndi í Neðra-Ási í Hjaltadal, lést hinn 9. febrúar
1978.
Hann var fæddur að Narfastöðum í Viðvíkursveit 27. maí 1920,
sonur Björns bónda þar Björnssonar og konu hans Sigríðar
Pálsdóttur, sjá þátt um þau í Glóðaf. 6, bls. 67.
Garðar óx upp í foreldrahúsum á Narfstöðum, næstyngstur 7
systkina, stundaði nám í alþýðuskólunum á Laugarvatni og Reykjum,
eftir það í bændadeild Hólaskóla og lauk búfræðiprófi 1942.
Narfastaðir eru lítil jörð en fjölskylda þeirra Narfastaðahjóna stór
og heimatrygg. En árið 1937 rýmkaðist um, þá losnaði prestsetrið og
höfuðbólið Viðvík, er síðasti presturinn fluttist þaðan. Fengu þau