Skírnir

Årgang

Skírnir - 01.04.1987, Side 201

Skírnir - 01.04.1987, Side 201
SKÍRNIR RITDÓMAR 195 lauslynd og léttlynd og frjáls í hugsun. Ég þekki þig ekki fyrir sömu mann- eskju Alda“ (bls. 180-181). Persónan Alda er auðvitað merkilegasta umhugsunarefnið. Þótt hún rísi hátt yfir „ráðherrasílið“ er Steinunn sem betur fer ekkert að fegra hana, því verður hún ákaflega lifandi persóna. Hún er full hroka vegna ættgöfgi sinn- ar og fegurðar, og kemst oft barnalega að orði (t.d. bls. 58-9). En hún er andrík og skemmtileg, bókin gneistar af því hugarflugi sem er rangnefnt „orðaleikir", jafnvel í svörtustu örvæntingarköflunum. Alda gerir mikið úr því hvað hún sé „melluleg" (bls. 7, 33 og 41), þannig tælir hún karlmenn, en einnig hefur hún unun af að kvelja þá, býr sig í kennslu eins og hún væri að fara á ball (bls. 111) og hlakkar yfir almennri standpínu nemenda sinna (bls. 128). Ast Steindórs vekur henni bara leiðindi, sjálfsmorð hans vekur henni fyrst og fremst hugsanir um óþægindi sjálfrar sín. Hún lætur mikið af karlafari sínu framanaf sögunni, en eftir sambandið við Anton missir hún alveg áhugann á karlmönnum, ástarsorgin verður þá æðri, enda skírir hún Öldu, kallar fram kjarna hennar, sem flestu fólki verður að eilífu hulinn. Þannig er Alda í bókarlok sátt við örlög sín, sagan er á vissan hátt þroska- saga í gegnum píslarvætti. Síðasti fjórðungur sögunnar tekur aftur upp kaflaheiti upphafsins; Skólasetning II, Göngufrí í okt II, Tvær afmælistertur á kennarastofu II. Þá er Alda búin að jafna sig eftir sjö ára sorg, orðin mönnum sinnandi, og það sést á því að félagar hennar birtast aftur. Mestu skiptir að þótt hún afneiti ekki á nokkurn hátt tilfinningum sínum, er hún sátt við hlutskipti sitt: „flestir menn þvinga konurnar sínar. [...] Gott eigum við sem fengum að rétta úr okkur mannlausar" (bls. 145). En inní þennan hluta (og nokkru fyrr, frá bls. 137) fléttast uppgjörið við ástarsorgina, og einnig ímyndun Öldu um eigin elli. Þannig spannar bókin allt lífið, mismunandi valkosti. „Eðlisfræði hefur aldrei verið mitt fag,“ hugsaði Alda (bls. 64), en nú virð- ist hún farin að reikna út mögulegar gangbrautir sínar í framtíðinni, út frá núverandi stöðu og stefnu. Líkamlega lasburða, elliær, sjálfsmorð áður en til þess kemur, og einnig kemur nú í stað ástríðunnar miklu sambúð hennar með öðrum gamlingja sem hún sættir sig við, enda þótt hún líti niður á smekk hans og viðhorf. Það kemur vel fram í stílnum að henni finnst þessi „hentugleikasambúð" vera meðalmennskan uppmáluð, andstæða ást- ríðunnar, sem áður var lýst (bls. 161-3 og 172, leturbr. ritdómara): Okkur Símoni líður óskup vel hérna í hádeginu á sunnudögum [...] Það besta við Símon er manngæskan. Hann er hrekklaus og saklaus ennþá, eftir allt þetta líf. Það er yndislegt að vita um fólk sem brenni- merkist ekki af lífsreynslunni ljótu og þrotlausri heimsku heimsins. Hann er engill þessi garmur og hvað gerir það til þótt ég sé ekki alveg á nippinu af ást til hans. [...] Hann er alls ekki leiðinlegur. Hann er einmitt frekar smellinn [...] Ég hef vit á að vera þakklát fyrir að hafa
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136
Side 137
Side 138
Side 139
Side 140
Side 141
Side 142
Side 143
Side 144
Side 145
Side 146
Side 147
Side 148
Side 149
Side 150
Side 151
Side 152
Side 153
Side 154
Side 155
Side 156
Side 157
Side 158
Side 159
Side 160
Side 161
Side 162
Side 163
Side 164
Side 165
Side 166
Side 167
Side 168
Side 169
Side 170
Side 171
Side 172
Side 173
Side 174
Side 175
Side 176
Side 177
Side 178
Side 179
Side 180
Side 181
Side 182
Side 183
Side 184
Side 185
Side 186
Side 187
Side 188
Side 189
Side 190
Side 191
Side 192
Side 193
Side 194
Side 195
Side 196
Side 197
Side 198
Side 199
Side 200
Side 201
Side 202
Side 203
Side 204
Side 205
Side 206
Side 207
Side 208
Side 209
Side 210
Side 211
Side 212
Side 213
Side 214
Side 215
Side 216

x

Skírnir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Skírnir
https://timarit.is/publication/59

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.